پس از بيان روايات فوق درباره ي زيارت امام حسين عليه السلام ممكن است براي خواننده اين سوال مطرح شود كه: آنچه ما شنيده ايم زيارت امام حسين عليه السلام يكي از مستحبات و داراي فضيلت و ثواب مي باشد همانگونه كه تعدادي از روايات فوق بر آن دلالت داشت، پس چگونه از برخي روايات بويژه سه روايت اول استفاده ي وجوب زيارت مي شود و در آنها كلمه ي واجب بكار گرفته شده است؟

در پاسخ مي گوييم كه: واجب در اين گونه روايات معنايي دارد غير از آنچه امروز اصطلاحا در فقه ما مطرح است، چه آنكه واجب به معناي «امري كه ترك آن جايز نيست و عقاب دارد» از اصطلاحات فقهاء است و در عصر ائمه عليهم السلام رايج نبوده است، و بايد واجب در عصر ائمه عليهم السلام را به همان معناي لغوي و متفاهم عرفي آن حمل كرد و آن عبارت از لازم و ثابت است، يعني كسي كه به امامت حسين عليه السلام اقرار دارد لازم است و سزاوار كه آن حضرت را زيارت كند، و همين كه در روايت آمده


است كه: «بر هر مؤمني كه اقرار به امامت او دارد» قرينه بر مطلب است زيرا اگر امر واجبي بود كه ترك آن جايز نبود نياز به ذكر اقرار به امامت و ايمان نداشت.

و من در خصوص اين روايات با بعضي از اعاظم رحمة الله مذاكره كردم، ايشان بر اساس اين احتمال كه شايد مراد از وجوب همان وجوب اصطلاحي باشد مي فرمود كه: زيارت امام حسين عليه السلام همانند حج در عمر يك مرتبه واجب است و ترك آن جايز نيست در صورتي كه استطاعت براي زائر همانند حج محقق شود.