عمر بن سعد نيز عبدالله بن زهير ازدي را بر جمعي از سپاهيان كه اهل مدينه بودند [1] ، امير كرد، و قيس بن اشعث بن قيس را فرماندهي قبيله ي ربيعه و كنده داد، و عبدالله بن ابي سبره ي جعفي را بر سپاهيان مذحجي و اسدي، و حر بن يزيد رياحي رابه فرماندهي قبيله ي تميم و همدان گمارد (و تمامي اين گروهها در صحنه ي جنگ با امام حسين عليه السلام حضور داشتند بجز حر بن يزيد كه توبه كرد و به اردوي امام رفت و به شهادت رسيد).

بعد از اين تقسيم مسئوليتها- كه ريشه ي قومي داشت- عمر بن سعد، عمرو بن حجاج زبيدي را بر ميمنه لشكر، و شمر بن ذي الجوشن را بر ميسره و عروة بن قيس احمسي را بر سواره نظام، و شبث بن ربعي را بر پياده نظام خود گمارد، و پرچم را به دريد، غلامش سپرد [2] .

[1] ممکن است مراد از مدينه در اينجا کوفه باشد، زيرا بعيد بنظر مي‏رسد که اهالي مدينه در لشکر عبيدالله شرکت کرده باشند؛ و شايد هم گروهي از اهل مدينه که به کوفه آمده و در آنجا سکني گزيدند مراد باشد، زيرا کوفه شهري بود که سکنه آن را مليتهاي مختلف تشکيل مي‏داد.

[2] کامل ابن ‏اثير 60 /4.