مسور بن مخرمة، به كسر ميم بر وزن منبر: سال دوم هجرت در مكه متولد شد پدرش او را در سال هشتم به مدينه آورد، و با اينكه در هنگام وفات پيامبر هشت ساله بود ولي از ايشان حديث شنيده و حفظ كرده بود، و او مردي فقيه و اهل فضل و ديانت بود. هنگامي كه حصين بن نمير مكه را براي جنگ با عبدالله بن زبير محاصره كرده بود، او در حالي كه در حجر اسماعيل مشغول نماز بود سنگي به او اصابت كرد و جان داد و در آن هنگام شصت و دو سال از عمرش گذشته بود (الاستيعاب 1399 /3).

چون مسور بن مخرمه شنيد امام عليه السلام عزم عراق دارد، نامه اي براي امام فرستاد و نوشت: مبادا فريفته ي نامه و دعوت مردم عراق شويد! اگر ابن زبير به شما مي گويد برو به عراق تا اهالي آن ديار به ياري شما برخيزند، بر سخنش وقعي مگذاريد، مردم عراق اگر طالب شما باشند بر مركب خود سوار شده و به حضور شما خواهند شتافت و در چنين صورتي با عظمت و قوت نزد آنها تشريف مي بريد.

هنگامي كه امام عليه السلام نامه را قرائت فرمود، عواطف و محبت او را ستود و به حامل نامه خاطر نشان ساخت كه: من از خدا در اين كار خطير، طلب خير مي كنم [1] .