امام حسين عليه السلام هنگام خروج از مكه بپاخاسته و اين خطبه را ايراد فرمودند:

الحمد لله ما شاءالله و لا قوة الا بالله و صلي الله علي رسوله، خط الموت علي ولد آدم مخط القلادة علي جيد الفتاة و ما اولهني الي اسلافي اشتياق يعقوب الي يوسف، و خير لي مصرع انا لاقيه، كاني باوصالي تتقطعها عسلان الفلوات بين النواويس و كربلا فيملان مني اكراشا جوفأ و اجربه سغبا، لا محيص عن يوم خط بالقلم، رضي الله رضانا اهل البيت نصبر علي بلائه و يوفينا اجر الصابرين، ان تشذ عن رسود الله لحمته و هي مجموعة له في حظيره القدس تقربهم عينه و ينجز بهم وعده، من كان باذلا فينا مهجته و موطنا علي لقاء الله نفسه فليرحل معنا فاني راحل مصبحا انشاءالله تعالي [1] .

سپاس مخصوص خداوند است، آنچه او خواهد همان شود، هيچكس را توان انجام كاري نيست مگر به كمك او، و درود خدا بر رسولش باد!

مرگ براي فرزندان آدم همانند گردن بند، بر گردنت دختر بسته است، و من آرزومند ملاقات نيكان خود هستم همانطور كه يعقوب مشتاق ديدار يوسف


بود و براي من، از قبل، زميني كه بايد شهادتگاه من باشد و پيكر مرا در خود جاي دهد، انتخاب شده است، بايد خود را به آن زمين برسانم. و گويي مي بينم كه در زمين كربلا بند بند مرا گرگان بيابانها در «نواويس» [2] از هم جدا مي سازند!» و شكمهاي خالي خود را پر مي كنند! و باري آدمي گريز از تقديري كه قلم قضاي الهي رقم زده، مقدور نيست؛ هر چه رضاي خداوند است، رضاي ما خاندان رسالت در آن است.

بر بلاي الهي- اين آزمون بزرگ و خطير- صبر مي كنم و اجر صابران با خداوند كريم است. آنان كه با رسول خدا صلي الله عليه و اله و سلم خويشاوندي دارند از او جدا نگردند و در بهشت در محضر او خواهند بود و چشم پيامبر عظيم الشأن اسلام به ديدار آنها روشن مي شود، و اين وعده ي خداوند است كه در او خلافي نيست.

هر كس مي خواهد جان خويش را در راه ما فدا كند و خود را براي لقاي پروردگار خود آماده مي بيند، با ما همسفر شود كه من صبحگاهان حركت خواهم كرد، انشاءالله.