هنگامي كه محمد بن اشعث، همراه با مسلم بن عقيل در قصر دارالاماره بر عبيدالله وارد شد، به او خاطرنشان ساخت كه به مسلم امان داده است، و عبيدالله كه خود را پايبند به اصول اخلاقي نمي ديد گفت: تو در حدي نبودي كه به او امان دهي و ما تو را براي دادن امان بسوي مسلم نفرستاده بوديم! بلكه تو مأمور به آوردن مسلم شده بودي. محمد بن اشعث چاره اي جز سكوت نديد!

هنگامي كه مسلم بر در قصر نشسته بود و از تشنگي توان حركت نداشت چشمش به كوزه ي آبي افتاد، جرعه اي آب طلب كرد ولي مسلم بن عمرو باهلي كه در خبث طينت دست كم از عبيدالله نداشت در پاسخ مسلم گفت: بخدا سوگند كه يك قطره از اين آب سرد را نخواهي چشيد تا از حميم دوزخ سيراب شوي!

مسلم پرسيد: تو كيستي؟

او گفت: من همان كسي هستم كه حق را هنگامي شناختم كه تو آن را رها كردي! و خيرخواه امام خود بودم در حالي كه تو نسبت به او بدي كردي، و از او اطاعت كردم هنگامي كه تو بر او شوريدي، من مسلم بن عمرو باهلي ام.

مسلم در پاسخ او گفت: مادرت به عزايت بنشيند، چه بدخوي و سنگين دل و


بي احساسي، اي پسر باهله! تو به حميم دوزخ و خلود در آتش از من سزاوارتري [1] .

در اين حال، عمرو بن حريث [2] به غلام خود دستور داد تا قدحي از آب پر كرده و به دست مسلم بن عقيل دهد، مسلم قدح را گرفت و چون خواست بنوشد قدح از خون رنگين شد و نتوانست از آن آب بياشامد [3] ، پس سه بار قدح را از آب پر كردند، در مرتبه ي سوم دندانهاي ثناياي مسلم در قدح افتاد و گفت: حمد خداي را كه اگر اين آب از روزي مقسوم من بود، نوشيده بودم [4] .