هنگامي كه قصر دارالاماره به محاصره ي حضرت مسلم و يارانش درآمد سي نفر از شرطي ها [1] و بيست نفر از اشراف كوفه در كاخ عبيدالله بسر مي بردند و از بالاي قصر آن جمعيت انبوه را تماشا مي كردند و مردم بسوي عبيدالله و يارانش سنگ پرتاب كرده و ابن زياد و پدرش را دشنام مي دادند [2] .

عبيدالله كه براي شكستن حلقه ي محاصره تنها راه چاره را در به راه انداختن جنگ رواني مي ديد، جمعي از سرشناسان كوفه را مأمور كرد كه با مردم به صحبت پرداخته و آنان را از عاقبت كار بترسانند تا دست از ياري مسلم بن عقيل بردارند، اين افراد عبارت بودند از: كثير بن شهاب حارثي، قعقاع بن شور ذهلي، شبث بن ربعي تميمي، حجار بن ابجر، شمر بن ذي الجوشن ضبابي.

اين گروه پنج نفره از نزديك با ياران مسلم رابطه برقرار كردند و با قيافه اي حق بجانب، آنان را از ادامه ي همكاري با مسلم بر حذر داشتند و در حالي كه خود را دلسوز آنها معرفي مي كردند بدروغ گفتند كه سپاهيان يزيد در راهند و در سركوب شما هيچ تريدي به خود راه نخواهند داد، بيهوده جان و مال و ناموس خود را در معرض خطر قرار ندهيد؛ و به آنان خاطرنشان ساختند كه: عبيدالله سوگند ياد كرده است كه اگر تا فرارسيدن شب دست از محاصره بر نداريد و به خانه هايتان باز نگرديد سهميه ي شما و فرزندان شما را از بيت المال قطع كند و بيگناهان شما را به جاي گناهكارانتان و افراد


غائب را به جاي افراد حاضر به سختي كيفر دهد تا در كوفه كسي از اهل معصيت باقي نماند مگر آنكه نتيجه ي اعمال خود را ديده باشد [3] .