عبيدالله بن زياد بهمراه مسلم بن عمرو باهلي، منذر بن جارود، شريك بن اعور حارثي [1] و عبدالله بن حارث بن نوفل و پانصد مرد بصري چنان با شتاب مسير كوفه را طي مي كرد كه وقتي ديد شريك بن اعور و عبدالله بن حارث ياراي همركابي با او را


ندارند، آنها را در ميان راه تنها گذارد و خود با ساير همراهانش به حركت ادامه داد، اين دو مي خواستند كه ابن زياد ديرتر از موعد مقرر به كوفه برسد تا شايد ورق برگردد ولي او از بيم آنكه امام عليه السلام بر او سبقت گرفته و زودتر وارد كوفه شود، با شتاب بيشتر فاصله ي بصره تا كوفه را طي مي كرد تا اينكه در «قادسيه» غلام او مهران نيز از ادامه ي مسير بازماند و ابن زياد هر چه تلاش كرد كه او را با تطميع و درم بخشي آماده كند، موفق نشد، به ناچاراورا نيز تنها گذارد و با لباس مبدل به راه خود ادامه داد.

نوشته اند كه: ابن زياد جامه ي يماني بر تن كرد و عمامه ي سياه رنگي بر سر گذاشت تا كسي او رانشناسد و دوستداران امام عليه السلام او را اشتباها به جاي امام بگيرند! او با اين تغيير لباس از هر پست بازرسي عبور مي كرد، مردم مي پنداشتند كه او حسين بن علي است و به او مرحبا مي گفتند و ابن زياد به روي خود نمي آورد و ساكت بود [2] .