نامه به اهل بصره
امام عليه السلام از مكه نامه اي به هر يك از بزرگان بصره نوشت كه از نظر مضمون تفاوتي با يكديگر نداشتند، افرادي كه نامه ي امام را توسط سليمان [1] - غلام حضرت- دريافت كردند عبارت بودند از: مالك بن مسمع بكري، احنف بن قيس، منذر بن جارود، مسعود بن عمر، قيس بن هيثم، عمرو بن عبيد بن معمر. در اين نامه آمده بود:
«بدرستي كه خداي متعال، پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم را از ميان مردم برگزيد و او را به تاج نبوت تكريم فرمود و به رسالت اختيار كرد، او زماني دعوت حق را لبيك گفت و به ديار ابديت شتافت كه وظيفه ي خود را در ابلاغ رسالت الهي و هدايت جامعه انجام داده بود، و ما اهل بيت پيامبر و جانشينان و وارثان اوئيم و با اينكه سزاوارترين مردم براي خلافت و امامت بوديم، اين حق را از ما گرفتند، و چون ما اختلاف را دوست نداشتيم و صلاح امت اسلامي را- آن روز- در سكوت خود ديديم، اينك كه سنت پيامبر اكرم بدست فراموشي سپرده شده و بدعتها يكي پس از ديگري ظاهر گرديده، من فرستاده ي خود را همراه اين نامه بسوي شما فرستادم و شما را به كتاب خدا و سنت رسول اكرم دعوت مي كنم، اگر به دعوت من لبيك گوييد، شما را به راه سعادت رهنمون خواهم شد» [2] .
پاورقي
[1] سليمان بن رزين از مواليان امام حسين عليه السلام است که آن حضرت اورا بسوي روساي اخماس بصره فرستاد و منذر بن جارود يکي از آنهاست که فرستادهي امام را به گمان اينکه دسيسهي عبيدالله است به نزد عبيدالله برد، پس عبيدالله دستور داد او را بقتل رساندند و بر منبر رفت و مردم را تهديد کرد و عازم کوفه گرديد تا حسين بر او سبقت نگيرد. (ابصارالعين 53).
[2] «اما بعد فان الله اصطفي محمدا صلي الله عليه وآله وسلم من خلفه و اکرمه بنبوته و اختاره لرسالته ثم قبضه اليه و قد نصح لعباده و بلغ ما ارسل به، و کنا اهله و اولياءه و ورثته و احق الناس بمقامه في الناس فاستاثر علينا قومنا بذلک فرضينا و کرهنا الفرقه و احببنا العافية و نحن نعلم انا احق بذلک المستحق علينا ممن تولاه و قد بعثت رسولي اليکم بهذا الکتاب و انا ادعوکم الي کتاب الله و سنة نبيه فان اميتت و البدعة قد احييت، فان تسمعوا قولي اهدکم الي سبيل الرشاد». (تاريخ طبري 200 /6؛ حياة الامام الحسين 322 /2.