اين دو برادر از اشراف و دليران كوفه بودند و صاحب خدم و حشم و برده هم بوده اند. جدشان حراق از ياران علي (ع) بود و در جنگهاي آن حضرت شركت داشت. اين دو برادر در كربلا به خدمت امام حسين (ع) رسيدند.

ابومخنف گفته است: چون ياران حسين (ع) كثرت دشمن را ديدند و احساس كردند كه. قدرت مقابله با آنان را ندارند، براي كشته شدن از همديگر سبقت مي گرفتند عبدالله و عبدالرحمان به محضر امام رسيدند و گفتند: سلام بر تو اي اباعبدالله! دشمن به ما نزديك شده پس اجازه ده كه در جلو چشمت كشته شويم و از تو دفاع نمائيم. امام به آنان خوش آمد گفت و فرمود: نزديكتر بياييد. پس آنان نزديكتر آمدند و در نزديكي امام مي جنگيدند. يكي رجز مي خواند و ديگري آن را تكميل مي كرد. جنگيدند تا كشته شدند، بنا به گفته سروي، عبدالله در حمله نخستين كشته شد و عبدالرحمن در جنگ تن به تن و برخي گفته اند كه: هر دو در جنگ تن به تن كشته شدند و مستفاد از ظاهر «المراجله» هم همين است.