چون سپاه بني اميه به خيمه گاه امام)ع(رسيدند، علي بن الحسين را بيمار و حسن بن الحسن [1] را زخمي ديدند. نوجواني به نام محمد بن عمرو بن حسن بن علي نيز در آنجا بود. همه ي آنان را با زنان و كودكان همراه كردند، و خداوند آنها را از كشته شدن رهانيد.

ابن سعد در طبقات گويد: از ياران حسين (ع) جز پنج تن جان سالم بدر نبردند. يكم: علي بن حسين اصغر كه پدر نسل حسين تا به امروز است. وي بيمار و همراه زنان بود، دوم: حسن بن حسن بن علي - كه فرزنداني دارد - سوم: عمرو بن حسن بن علي - كه بي فرزند بود. چهارم: قاسم بن عبدالله جعفر. پنجم: محمد بن عقيل اصغر. همه ي اين پنج نفر به اسارت درآمدند و همراه زنان حسين (ع) نزد عبيدالله زياد برده شدند. زناني كه به اسارت رفتند اينها بودند: زينب و فاطمه، دختران علي بن ابي طالب. فاطمه و سكينه دختران حسين بن علي، رباب، دختر انيف كلبيه، همسر حسين بن علي (ع)، وي مادر


سكينه و عبدالله شهيد، فرزندان حسين بن علي است، ام محمد، دختر حسن بن علي و همسر علي بن حسين (ع) و شماري غلام و كنيز كه همراه سر حسين و ديگر شهيدان كربلا نزد عبيدالله زياد برده شدند. [2] .

بلاذري گويد: عقبة بن سمعان، غلام رباب با امام حسين (ع) همراه بود. چون ابن سعد از او پرسيد كه چه كاره است؟ در پاسخ گفت كه غلام است، و ابن سعد او را رها كرد. موقع بن ثمامه ي اسدي نيز با آن حضرت بود و مجروح شده بود. گروهي از بني اسد به وي امان دادند و او به آنها پيوست. چون عمر سعد وي را نزد ابن زياد برد، حال خود را بازگفت و عبيدالله موقع بن ثمامه را به زاره، در بحرين تبعيد كرد. [3] .

دينوري گويد: از ياران حسين جز دو تن جان سالم به در نبردند. يكي از آن دو موقع بن ثمامه ي اسدي بود كه عمر سعد او را نزد ابن زياد فرستاد و او را به ربذه تبعيدش كرد و ديگري غلامي متعلق به رباب مادر سكينه بود كه پس از شهادت حسين (ع) او را گرفتند و چون خواستند گردنش را بزنند گفت: «من بنده اي بي اختيارم» و رهايش كردند.