پس از فرزندان عقيل، محمد بن عبدالله بن جعفر بن ابي طالب عزم ميدان كرد و اين رجز را مي خواند:

«نشكوا الي الله من العدوان

فعال قوم في الردي عميان

قد تركوا معالم القرآن

و اظهروا الكفر مع الطغيان» [1] .

محمد در ميدان نبرد پيكاري سخت كرد و سرانجام به وسيله ي عامر بن نهشل تيمي

[1] از کردار دشمناني که با کوري به فرومايگي افتاده‏اند بر خداوند شکايت مي‏کنم.

اينان نشانه‏هاي قرآن را رها کرده‏اند و کفر و سرکشي را آشکار ساخته‏اند.