«يا قوم اني أخاف عليكم مثل يوم الأحزاب مثل دأب قوم نوح و عاد و ثمود والذين من بعدهم و ما الله يريد ظلما للعباد و يا قوم اني أخاف عليكم يوم التناد. يوم تولون مدبرين ما لكم من عاصم و من يضلل الله فماله من هاد.» [مؤمن (40)، آيات 31 - 30]. حنظله آمد و در حضور امام عليه السلام ايستاد و خطاب به لشكر عمر سعد اين آيه هاي شريفه را خواند: «... اي قوم من، من از [روزي] مثل روز دسته ها [ي مخالف خدا] بر شما مي ترسم، نظير سرنوشت قوم نوح و عاد و ثمود، و كساني كه پس از آنها [آمدند]. و خدا بر بندگان ستم نمي خواهد؛ واي قوم من، من بر شما از روزي كه مردم يكديگر را [به ياري هم] ندا درمي دهند، بيم دارم. روزي كه پشت كنان، بازمي گرديد، براي شما در برابر خدا هيچ حمايتگري نيست؛ و هر كه را خدا گمراه كند، او را راهبري نيست.» [1] اي مردم! حسين را مكشيد «كه شما را به عذابي [سخت] هلاك مي كند، و هر كه دروغ بندد نوميد مي گردد. [2] .

امام خطاب به او فرمود: اي پسر اسعد، خدايت رحمت كند. اينان پس از رد پيشنهادت و حمله به تو و يارانت، مستوجب عذاب گرديدند و پس از كشتن برادران


نيكوكار تو، تكليف شان روشن است. گفت: جانم فدايت! راست گفتي، آيا اجازه مي فرماييد كه رهسپار آخرت شويم و به برادران مان بپيونديم؟ فرمود: آري، رهسپار شو، سوي آنچه بهتر از دنيا و مال دنياست و سوي سرزميني كه كهنه و فرسوده نمي شود. آنگاه حنظله گفت: سلام و درود خداوند بر تو و خاندانت باد! اميدوارم خداوند ما و شهادت را در بهشت يكجا گرد آورد. امام عليه السلام فرمود: آمين، آمين، سپس حنظله، به ميدان رفت و پيكار كرد تا شهيد شد.