سيف بن حارث و مالك بن عبد بن سريع، دو جوان - پسرعمو و برادر از يك مادر - بودند كه با ديدگاني پر از اشك خدمت اباعبدالله رسيدند. امام عليه السلام پرسيد: اي


برادرزاده ها! چرا گريه مي كنيد؟ اميدوارم ساعتي نگذرد كه چشم هايتان روشن گردد. گفتند: خدا ما را فدايت كند، به خدا سوگند ما براي شما مي گرييم نه براي خودمان، چون مي بينم كه در محاصره ايد و ما توان دفاع نداريم. امام عليه السلام فرمود: «خداوند به خاطر اين دوستي و همدلي با من، نيكوترين پاداش هاي پرهيزگاران را به شما بدهد.»

آنگاه هر دو جوان رو به امام كردند و گفتند: «سلام بر تو اي فرزند رسول خدا» و امام عليه السلام پاسخ داد: «و سلام و درود خداوند بر شما دو تن باد.» آنگاه رفتند و پيكار كردند تا به شهادت رسيدند. [1] .