ابومخنف به نقل از ابوخالد كاهلي گويد: بامدادان كه سپاه عمر سعد به خيمه گاه حسين عليه السلام نزديك شد، حضرت دست ها را به آسمان بلند كرد و گفت:

خداوندا! تو در هر غم و اندوهي پشتوانه و دشواري ها اميد مني و در گرفتاري ها اعتمادم به تو است. چه بسيار غم هايي كه تاب از دل مي برد و راهي براي زدودن آن نيست. غم هايي كه دوستان در آن تنها مي مانند؛ و شماتت دشمنان را در پي مي آورد. بارخدايا! من آن [دشواري ها] را به تو واگذارده دل به تو سپرده ام. تويي كه گره از كارم مي گشايي و اندوه مرا مي زدايي. هر آن نعمتي كه دارم از تو است و خواسته هايم به تو بازمي گردد. [1] .