سپاس خداي را - جل جلاله - كه ما را از متمسكان به كتاب و سنت قرار داد؛ و به ما نعمت پيروي از اماماني را بخشيد كه آن ها را از هرگونه پليدي پاك نمود و برگزيده ي جهانيان ساخت و پيشواي شايستگان كرد. همان بزرگواراني كه خداوند بزرگ مزد پيامبري جدشان، محمد مصطفي صلي الله عليه و آله، را دوستي با ايشان قرار داد و فرمود:

«قل لا أسألكم عليه أجرا الا المودة في القربي» [1] .

بگو به خاطر آن (سالت) از شما مزدي نمي خواهم، مگر دوستي خويشاوندان.

اماماني كه از تقديم جانشان به پيشگاه خداي متعال در هيچ شرايطي دريغ نورزيدند و آنچنان كه شايسته است در راه او جهاد كردند و سرزنش هيچ ملامتگري آنان را از راه خدا بازنداشت.

ستايش خداي را كه ما را به شرف پيروي از ايشان سرافراز كرد؛ تا پيوسته با آنان همراه باشيم و در اختيار سكوت يا اقدام به قيام از آن پيشوايان پيروي كنيم. در شادي آنان شاد و در اندوهشان اندوهگين باشيم.

درود خدا بر پيامبر بزرگ اسلام كه برانگيخته شد تا مردم را هدايت كند و خوي ها و منش هاي پسنديده را به آنان بياموزد. همو كه بار سنگين رسالت را چنان كه شايسته


است به دوش كشيد و در اين راه رنج فراوان برد، چنان كه او خود فرمود:

«ما اوذي نبي مثل ما اوذيت» [2] . هيچ پيامبري چونان من آزار نديد.

درود خدا بر خاندان پاكش، مشعل هاي هدايت و اسوه هاي بزرگواري كه مورد ستم قرار گرفتند و در راه خدا، آواره و سرگردان شدند.

به گواهي تاريخ شهادت حسين بن علي عليه السلام يكي از دردناك ترين فاجعه هايي است كه در جهان روي داده است؛ و چشم روزگار همانندش را نديده و هرگز نخواهد ديد. به همين سبب از همان نخستين روزهاي شهادت آن حضرت تاكنون، دانشوران مسلمان و علاقمندان به ثبت رويدادهاي شگفت و مصايب بزرگ و دردناك، به نگارش شهادتنامه و مقتل آن بزرگوار پرداخته اند و ماجراي شهادت او و اسارت خاندانش را شرح و بسط داده اند. [3] اما از آن جا كه ملل اسلامي پيوسته زير سلطه ي امويان و پيروان شان قرار داشته اند، دوستان خاندان پيامبر صلي الله عليه و آله و ديگر آزادانديشان، چنان كه بايد نتوانسته اند، گزارش هاي خود را درباره ي اين فاجعه ي عظيم تدوين كنند. زيرا حكمرانان و زمامداران


ستم پيشه، با تمام توان مي كوشيدند كه اين موضوع به فراموشي سپرده شود و تا آن جا پيش رفتند كه عالمان درباري را وادار كردند تا به حرمت يادآوري اين فاجعه فتوا دهند. كساني كه چيزي در اين باره مي نوشتند مواجبشان قطع مي شد و به زندان و تبعيد محكوم مي گشتند. به هر حال براي نابود ساختن آن آثار از هيچ كوششي دريغ نورزيدند: بسياري از اين آثار سوزانده يا پاره شده اند و يا در خاك مدفون گشته يا به آب افكنده شده اند؛ به طوري هك امروزه از آن كتاب ها، جز نامي باقي نمانده است.

اينك كه اوضاع زمانه دگرگون شده فشار امويان و اموي صفتان از سر مسلمانان كم شده است و مردم مي توانند بيشتر بخوانند و بينديشند و دوست دارند كه از ماجراي شهادت سيدالشهداء عليه السلام براساس منابع كهن و مورد اعتماد آگاه شوند، اين بنده ي ناتوان، شيخ محمدباقر محمودي نيز تصميم گرفت مقتلي بنويسد كه دربردارنده ي نوشته هاي مورخان بزرگ باشد و شواهد و قراين قوي آن را تاييد كند. زيرا اين كار براي خوانندگان دل نشين تر است و آنان را شايق مي سازد و ترديد و گمان را مي زدايد.

اين كتاب كه «عبرت المصطفين» نام گرفته است شامل چند مقدمه، چند فصل و يك خاتمه است. بيش تر مطالب كتاب عينا از چهار مأخذ زير كه از كهن ترين منابع تاريخي به شمار مي آيند و به دست مورخاني چيره دست نگاشته شده اند برگرفته شده است:

1- «مقتل الحسين»، تأليف مورخ نامدار، ابومخنف لوط بن يحيي ازدي، متوفاي سال 175 ق. البته اصل اين كتاب در دست نيست و آنچه در اختيار داريم، گزارش هاي شاگرد وي، هشام بن محمد بن كلبي، متوفاي سال 204 ق است. كتاب كلبي نيز مقتل الحسين نام گرفته است. علاوه بر اين، گزارش هاي ابومخنف به وسيله طبري نيز در ذيل شرح حال حضرت امام حسين در كتاب «تاريخ الرسل و الملوك» نقل شده است.

2- «أنساب الاشراف» تأليف احمد بن يحيي بلاذري متوفاي حدود سال 250 ق. وي شرح حال و مقتل حضرت امام حسين را همراه مطالبي سودمند كه در ديگر منابع كم تر يافت مي شوند آورده است.


3- «الطبقات الكبري» تأليف محمد بن سعد، متوفاي سال 235. اين كتاب در زمره ي منابع اصيل و كهني است كه زندگي نامه امام حسين عليه السلام را آورده است؛ و ما از آن بهره ي بسيار برده ايم.

4- «الاخبار الطوال» تأليف دينوري متوفاي سال 285 ق. [4] .