عالم جليل مرحوم آيةالله بيرجندي - مؤلف «كبريت احمر» در كتاب كشكول خود كه «سفينة القماش» ناميده اند - مي نويسند:

زماني كه در عتبات مشغول تحصيل بودم يكي از سادات در حرم مشغول زيارت بوده، مي بيند يكي از زوار ترك بالاي سر مبارك مشغول خواندن قرآن است، با خود مي گويد: آيا سزاوار است كه همه گروهي كتاب جد تو را تلاوت نمايند و تو نتواني از فيوضات آن بهره مند شوي. لذا مقداري از اوقات خود را در سقائي و مقداري هم در تحصيل علوم صرف مي نمايد، و از بركات آباء كرام خود در اندك زماني ترقيات علمي براي ايشان حاصل مي شود كه حتي در درس مرحوم آيةالله ميرزا محمد حسن شيرازي حاضر مي شد. بلكه احتمال مي رفت كه آن سيد بزرگوار به درجه اجتهاد نائل شده باشد. و به قدس و تقوي و كثرت عبادت نيز معروف بود.

روزي برايم نقل كرد كه در عالم رؤيا حضرت حجة بن الحسن - عجل الله تعالي فرجه الشريف - را ديدم كه در كمال آشفته حالي مي باشند، پيش رفتم و سلام كردم و از حال ايشان سؤال نمودم!

فرمودند: بدان از روزي كه عمه ام زينب عليهاالسلام وفات كرده، همه ساله در روز وفات آن مخدره ملائكه در آسمانها مجلس مي گيرند، و خطبه آن بانو را كه در بازار كوفه بيان كرده مي خوانند و گريه مي نمايند، بطوري كه من بايد بروم و آنها را از گريه ساكت نمايم، و امروز روز وفات عمه ام زينب بود، و الحال من از آن مجلس مراجعه نموده ام.

و آن روز را مرحوم سيد - اعلي الله مقامه - برايم بيان نمود كه متأسفانه فراموش كرده ام [1] .


و نيز در فصل «اسيري اهل بيت عليهم السلام» گذشت كه شخصي در خواب از حضرت بقية الله الاعظم - ارواحنا فداه - از جهت گريه در فقره «لأبكين لك بدل الدموع دما» سؤال نمود.

حضرت فرمودند: براي مصيبت اسيري زينب عليهاالسلام است كه هميشه بايد براي آن خون گريست.