حضرت امام حسن عسكري عليه السلام مي فرمايند:

«علامات المؤمن (المؤمنين) خمس؛ صلاة الاحدي و الخمسين، و زيارة الأربعين، و التختم في اليمين، و تعفير الجبين، و الجهر ببسم الله الرحمن الرحيم»

«نشانه ي مؤمن (شيعه) پنج چيز است: 51 ركعت نماز (در هر شبانه روز) و زيارت اربعين، و انگشتر به دست راست نمودن، و (در سجده) پيشاني به خاك نهادن، و بسم الله الرحمن الرحيم را بلند گفتن» [1] .

بزرگان از علماء و محدثين از جمله ي «زيارة الأربعين» زيارت حضرت امام حسين عليه السلام را در روز اربعين فهميده اند.

علامه حلي در «منتهي»، سيد بن طاووس در «اقبال»، شيخ بحراني در «حدائق» و علامه مجلسي در مزار «بحار» و... همه زيارت امام حسين عليه السلام را در روز اربعين مستحب دانسته و دليل آنها همين حديث شريف حضرت امام حسن عسكري عليه السلام مي باشد.

اينكه بعضي معناي حديث را زيارت چهل مؤمن گرفته اند، گذشته از اين كه ظاهر عبارت (بودن «ال» در اربعين) با آن نمي سازد، مختص شيعيان نيست كه با آن مؤمنين متمايز گردند، بلكه نزد عامه هم مورد توجه است.


ولي آنچه مورد تأمل است اين است كه آيا معناي حديث چيست؟ خواندن زيارت وارده از حضرت صادق عليه السلام در روز اربعين است [2] ، يا مطلقا زيارت نمودن امام حسين عليه السلام در آن روز، يا اين كه مقصود حضور در كربلا و زيارت نمودن از نزديك مي باشد؟

بنظر مي رسد كه حديث همه را شامل مي شود، اما به اين صورت: براي آنها كه رفتن به كربلا در روز اربعين ميسر است، عمل به اين حديث با حضور در كربلاست، و آنها كه به علتي از اين سفر معذروند با خواندن همين زيارت مأثور يا زيارت مأثور ديگري عمل به حديث نموده اند.