راوي گويد: سپس دست به غارت لباسهاي حسين عليه السلام زدند، اسحاق بن حويه حضرمي پيراهن حضرت را برد، و چون او را در بر نمود به پيسي گرفتار شد و موهاي بدنش ريخت.

روايت شده كه در پيراهن حضرت يكصد و ده و اندي جاي تير و نيزه و شمشير ديده شد. امام صادق عليه السلام فرمودند: در پيكر شريف حضرت حسين عليه السلام 39 زخم نيزه، و 30 زخم شمشير بود.

بحر بن كعب تيمي ملعون شلوار حضرت را برد، و روايت شده كه زمين گير شد، و دو پايش از حركت باز ماند.

و اخنس بن مرثد (و گفته شده جابر بن يزيد أودي) عمامه آن جناب را برد و چون بر سر گذاشت ديوانه شد.

و نعلين حضرت را اسود بن خالد لعين برد.

و بجدل بن سليم كلبي ملعون براي ربودن انگشتر آن حضرت، انگشت را با انگشتر بريد، كه مختار او را دستگير نموده، دست و پايش را بريد و رهايش كرد، و او در خون خود مي غلطيد تا به درك رفت... [1] .

مرحوم محدث قمي مي نويسد: در كتب مقاتل ذكري از ربودن جامه و اسلحه ساير شهداء - رضوان الله عليهم - نشده، لكن آنچه بنظر مي رسد آن است كه مردمان پست كوفه چيزي براي كسي باقي نگذاشتند و آنچه بر بدن آنها بود ربودند.

ابن نما مي نويسد: حكيم بن طفيل جامه و اسلحه حضرت عباس عليه السلام را ربود و در زيارت شهداء، از امام صادق عليه السلام چنين آمده:


(و سلبوكم لابن سمية و ابن آكلة الاكباد»

«براي خشنودي پسر سميه و پسر خورنده ي جگرها شما را غارت كردند»...

و در حديث معتبر، كه از علي بن الحسين عليه السلام روايت شده، آمده است:

«و كيف لا أجزع و أهلع، و قد أري سيدي و اخوتي و عمومتي و ولد عمي و أهلي مصرعين بدمائهم مرملين بالعراء مسلبين، لا يكفنون و لا يوارون»

«چگونه جزع و بيتابي نكنم كه ديدم آقايم (ابا عبدالله الحسين عليه السلام) و برادرانم و عموهايم و عمو زاده هايم و اهلم، در بيابان كربلا غرقه به خون افتاده اند، (لباس و وسائل) آنها را به يغما بردند، كفن نشدند و مدفون نگرديدند» [2] .