در ادب آن جناب همين كافي است كه هيچگاه بدون اذن امام حسين عليه السلام نزد او نمي نشست، و مانند بنده اي كنار مولاي خود بود. و اوامر و نواهي آن جناب را اطاعت مي نمود، و هر گاه او را صدا مي زد مي فرمود: «يا أبا عبدالله»، «يابن رسول الله»، «يا سيدي»، و در تمام عمر هيچگاه امام حسين را برادر صدا نزد، مگر روز عاشورا آنوقت كه بر اثر ضربت عمود آهنين از اسب به زمين مي افتاد... [1] .