عابس بن شبيب از شجاعان نامدار و سرداران ميدان كارزار و از شيعيان والاتبار بود. مردي عابد و متهجد و شب زنده دار، در ولاء و محبت حيدر كرار از افراد طراز اول بشمار مي رفت، و از «حدائق الورديه» نقل شده است كه:

«ان عابس كان من رجال الشيعة، و كان رئيسا شجاعا خطيبا ناسكا متهجدا».

او از بني شاكر بود كه حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام - بنا بر نقل نصر بن مزاحم در كتاب «صفين» - فرمودند: اگر فرزندان شاكر يعني قبيله آنها به هزار نفر مي رسيد، خداي تعالي عبادت مي شد چنانكه بايد عبادت شود.

عابس از شجاعان عرب و حاميان آنها بود، كه او را «فتيان الصباح» لقب داده بودند... طبري گويد: چون مردم كوفه با مسلم بيعت كردند، و او ازدحام آنها را در بيعت ديد، نامه اي به حضرت حسين عليه السلام نوشت كه درآمدن تعجيل فرمائيد، و آن نامه را به عابس بن شبيب داد. عابس نامه را گرفت و با شوذب مولي شاكر به جانب مكه رهسپار شدند، و با آن حضرت به زمين كربلا آمدند تا روز عاشورا رسيد. [1] .

سخنان او در ياري امام حسين عليه السلام در حضور مسلم بن عقيل در كوفه گذشت.