پسر مسلم بن عوسجه كه دوازده سال داشت روي به ميدان نهاد، امام عليه السلام فرمودند: تو كودك يتيمي اگر تو نيز كشته شوي مادرت ضايع شود.

پسر خواست برگردد، مادرش فريادكنان گفت: اي فرزند اگر از جنگ باز گردي از تو راضي نمي شوم، و شيرم را به تو حلال نمي كنم.

پسر روي به معركه آورد و مادرش از دنبال او روان گرديد... و بعد از آنكه بيست تن را كشت از پاي درآمد و سرش را بريدند و پيش مادرش انداختند.

مادر سر پسر را برداشت و آفرين كنان بر روي او مي نگريست، و هر كه او را مي ديد از مشاهده حال او مي گريست [1] .