روز دوم محرم نامه ابن زياد در كربلا بدست آن سرور رسيد، نوشته بود: اي حسين، به من خبر رسيده كه در كربلا فرود آمده اي، يزيد برايم نوشته كه سر به بالين ننهم و سير غذا نخورم تا تو را به خداوند لطيف خبير برسانم (يعني تو را بكشم) يا تسليم حكم من و حكم يزيد گردي!

چون نامه به دست آن جناب رسيد و آن را خواند، دور انداخت و فرمودند: «رستگار نشوند مردمي كه رضاي مخلوق را به خشم خالق خريدند».

قاصد جواب نامه را خواست، حضرت فرمود: جواب ندارد همانا او مستحق عذاب است. (چون امام عليه السلام به كسي نامه مي نويسد كه اميد به هدايت و ارشاد او باشد).

قاصد برگشت و به او خبر داد. آن دشمن خدا در غضب شد، رو به عمر سعد كرد و او را به جنگ حضرت حسين عليه السلام مأمور نمود.

پيش از اين فرمان حكومت ري را به او داده بود، عمر سعد گفت، مرا از اين كار معذور دار، ابن زياد گفت: پس فرمان حكومت ري را پس بده، او مهلت خواست و بعد از يك روز از ترس اينكه از حكومت ري عزل شود، قبول كرد كه به جنگ آن حضرت برود. [1] .

مورخين مي نويسند: عمر سعد يك ماه مهلت خواست، و ابن زياد تنها يك شب به او مهلت داد. آن شب را در فكر بسر برد و مردد بود تا سرانجام شقاوت بر او غالب گشته، به تمناي ملك ري جنگ با آن حضرت را قبول كرد.

نقل شده: به منزل آمد و با دوستان خود مشورت مي كرد، كسي صلاح او نديد، از آنجمله مردي كامل العقل و خيرخواه به نام كامل بود كه با پدرش رفيق بوده، پيش او رفت، چون او را مضطرب ديد گفت: تو را چه مي شود؟


گفت: سرداري لشكر را به من داده اند براي جنگ با حسين بن علي، و كشتن او و اهل بيتش نزد من مثل لقمه ي طعامي است كه آن با بخورم يا شربت آبي است كه آن را بنوشم، و بعد از آن ملك ري را مالك مي باشم.

كامل فرمود: اف بر تو و بر دينت، اي عمر، آيا حق را فراموش كرده و گمراه شده اي؟ آيا نمي داني به جنگ كه مي روي و با چه كسي جنگ مي كني؟ «انا لله و انا اليه راجعون» بخدا سوگند اگر دنيا و آنچه در آنست به من دهند كه يك نفر از امت محمد صلي الله عليه و آله و سلم را بكشم اين كار را نكنم، و تو مي خواهي فرزند پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم را بكشي، فرداي قيامت جواب رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم را چه مي دهي! كه نور ديده ي او و ميوه ي دلش و فرزند فاطمه سيده زنان عالم، و فرزند بهترين اوصيا را كشته باشي؟ او سيد جوانان بهشت است و در اين زمان امام و پيشواي ماست، همچنانكه جدش پيشواي خلق بود و اطاعت او بر ما واجب مي باشد.

همانا او فرزند كسي است كه بهشت و دوزخ به دست اوست، حال هر چه خواهي اختيار كن، كه شهادت مي دهم اگر با او جنگ كني، يا او را شهيد نمائي، و يا در كشتن او شريك شوي و يا كمك كني، جز مدت كمي زنده نخواهي ماند. آنگاه داستان راهب و پدرش را براي او نقل كرد. [2] .

پسر كوچكش نيز او را منع كرد و گفت:

اين چه انديشه بدي است كه كرده اي و چه سوداي بي حاصلي ست كه در دل آورده اي! هيچ مي داني كه به جنگ چه كسي مي روي و با كدام خانواده دشمني مي كني؟ حضرت حسين بن علي عليه السلام جگرگوشه ي مصطفي و نور ديده ي مرتضي و سرور سينه ي فاطمه زهرا ست... از خدا بترس و به فكر قيامت باش...

عمر سعد از او روي بگردانيد و به پسر بزرگترين گفت: چه مي گوئي؟ گفت: آنچه برادرم مي گويد اگر چه راست مي باشد، اما نسيه باشد، و آنچه پسر زياد مي دهد نقد است. و هيچ


عاقلي نقد را به نسيه نمي دهد.

عمر سعد گفت: اي پسر راست مي گوئي، حال دنيا را اختيار مي كنيم تا آخرت چون شود [3] .

روز ديگر عمرسعد به فرمانداري رفت و گفت: راضي شدم بكشتن حسين، پسر زياد شادمان شده به مسجد رفت و به منبر بر آمد و گفت: اي مردم، شما مي دانيد كه آل ابوسفيان با دوستان خود چه نوازشها مي كنند و با دشمنان خود چه سياستها و شكنجه ها به عمل آورند، اينك دشمن يزيد، حسين بن علي به كربلا آمده هر كه بخواهد به جوايز


يزيد نائل شود، بايد بجنگ وي رود. از منبر به زير آمد، و درب خزانه را گشود و شروع به بخشش اموال نمود، بيشتر مردم دين را به دنيا فروخته و پي درپي نزد ابن زياد آمده و قدري از مال دنيا گرفته، بجنگ امام زمان خود مي رفتند، پس اول عمرسعد را با چهار هزار نفر روانه كرد. [4] .

عمرسعد در شما مردان جنگي و نظامي نبوده و شهرت پهلواني و شمشير زني نداشته، بلكه ابن زياد او را به اين جهت انتخاب كرد كه پدرش مردي مشهور و باسابقه بود و خودش فردي زاهد نما، خوشنام و تزوير كار بود، و ابن زياد مي خواست از وجهه ي عوام فريبانه ي او استفاده كند. چون مي دانست جنگ با سيدالشهداء عليه السلام مشكل است، و هر كسي زير بار نمي رود، لذا براي فرماندهي لشكر خود از مردان شمشير زن و شجاع صرف نظر كرده و او را امير لشكر نمود، تا مردم عوام را فريب دهد، و او اول قبول نمي كرد لكن با وعده حكومت ري و... او را فريب داده قبول كرد.

عمرسعد بعد از انجام مأموريت به حكومت ري نرسيد، و به نفرين حضرت سيدالشهداء عليه السلام گرفتار شد. [5] .