شيخ مفيد رحمه الله نقل كرده كه در بين راه كوفه عبدالله بن سليمان و منذر بن مشمعل از بكر بن فلان شنيدند كه گفت: از كوفه خارج نشدم تا اينكه مسلم بن عقيل و هاني بن عروه كشته شدند و ديدم كه پاهايشان را گرفته و در بازار مي كشيدند، و چون اين خبر را به حضرت امام حسين عليه السلام رساندند حضرت فرمود: انا لله و انا اليه راجعون رحمت خدا بر ايشان باد و اين سخن را چند بار بر زبان جاري كرد.

به او عرض كرديم: تو را بخدا سوگند مي دهيم كه از همينجا باز گردي، زيرا كه تو در كوفه شيعه و ياوري نداري.

حضرت در جواب آنها فرمود:

«لا خير في العيش بعد هؤلاء»

«بعد از اينها خيري در زندگي نيست!» [1] .

مضمون كلام، خيلي بلند است و مقام شامخ حضرت مسلم و هاني را مي رساند.

نامه ي آن حضرت به اهل كوفه گذشت كه در آن چنين آمده بود: من برادر و پسر عمويم و آنكس كه مورد اطمينان و وثوق من در ميان خاندانم مي باشد (يعني) مسلم بن عقيل را به سوي شما فرستادم. [2] .

درباره ي شجاعت او كافي است كه؛ هنگامي كه محمد بن اشعث با 70 تن مرد جنگي خانه ي طوعه را محاصره كرد، جناب مسلم بيرون آمد و به آنها حمله نمود و 41 تن از آنها را يك تنه به هلاكت رسانيد، ابن زياد محمد بن اشعث را ملامت كرد كه چرا اينهمه كشته دادي! در جواب گفت: مرا سوي شيري غران و شمشيري برنده در دست پهلواني نامي از


خاندان بهترين مردم فرستادي! [3] .

علامه مجلسي رحمه الله از محمد بن ابي طالب نقل كرده كه چون مسلم عده زيادي از آن جماعت را كشت، و خبر به ابن زياد رسيد، آن ملعون به محمد بن اشعث پيغام داد كه تو را به جنگ يك نفر فرستادم كه او را بياوري، نه اينكه اينهمه از لشكريان تو كشته شوند، و در ميان آنها شكاف بزرگ پديدار شود، پس چه خواهد شد اگر تو را به جنگ ديگري روانه كنم!

در جوابش پيغام فرستاد: اي امير، به گمانت مرا دنبال بقالي از بقالان كوفه يا يكي از عجمهاي حيره فرستادي؟ مگر نمي داني كه مرا شيري غران و شمشيرهاي برنده، در دست پهلواني نامي از خاندان بهترين مردم فرستادي!

ابن زياد به او پيغام داد كه امانش بده كه جز بدينگونه بر او دست نيابي.

و نيز نقل كرده است كه حضرت مسلم همانند شير بود و چنان قوت و نيروئي داشت كه دست مردي از آنها را مي گرفت و او را به پشت بام پرتاب مي كرد. [4] .