1- بشارت به يحيي سبب شادي حضرت زكريا شد، اما بشارت به حضرت حسين عليه السلام موجب حزن گرديد.

2- با اينكه هر دو بطريق صبر شهيد شدند، اما آنقدر زخم بر حضرت حسين عليه السلام وارد شد كه از حركت افتاد، پس سرش را بريدند.

3- سر يحيي را با دست گرفتند و در طشت بريدند، ولي حضرت حسين عليه السلام را نيزه به پهلويش زدند تا از اسب بر زمين افتاد، آنگاه سرش را بريدند.

4- عداوت قاتل حضرت يحيي با كشيدن يك كارد به حنجر او ساكن شد، اما در كربلا به صدها ضربه ي شمشير و نيزه و ضربه هاي ديگر اكتفا نشد، بعد از شهادت بدن شريفش را پايمال اسبان كردند.

5- سر يحيي را يكبار هديه بردند، اما سر حسين مظلوم را بر سر نيزه كرده و به شهرها گردانيدند و با چوب به لب و دندان مباركش مي زدند.

6- قاتل حضرت يحيي با ديدن سر مقدس ايشان متغير شد، ولي قاتل امام حسين عليه السلام به هنگام دين سر مبارك ايشان تبسم كرد.

7- يحيي را از مسجد بيرون آوردند هيچ علاقه و عيال و طفلي نداشت، اما آن حضرت را از خيمه ها بيرون آوردند در حالي كه زنان حيران، تشنه، غريب، بي ياور، دختران صغير كه از بي كسي و غريبي ناله مي كردند و آن حضرت آنها را روي دامن مرحمت خود مي گذاشت و تسلي مي داد.

8- تمام خون يحيي در طشت بود مگر يك قطره كه بر زمين افتاد و جوشيد، اما در كربلا تمام خون را بر خاك ريختند، مگر چند قطره اي كه خود بدست مبارك گرفت و بر صورت ماليد و به آسمان پاشيد.

9- حضرت يحيي با يك ضربت كارد سرش را بريدند، اما در كربلا با دوازده ضربت سر آن مظلوم را بريدند.


10- چونكه سر يحيي را بريدند بدنش صحيح بود، ولي در كربلا بدن امام حسين عليه السلام را پامال و سوراخ سوراخ كردند.

11- سر حضرت امام حسين عليه السلام بر نيزه بلند نمودند بر درخت آويختند، بر دروازه نصب كردند، و در تنور گذاشتند، ولي سر حضرت يحيي فقط در طشت نهاده شد [1] .