ويژگيهاي آن حضرت چندان زياد است كه بايد گفت: امام حسين عليه السلام همه چيزش مخصوص است.

مرحوم شيخ جعفر شوشتري كتاب جداگانه اي در اين خصوص نوشته است.

اشاره به برخي از اين ويژگيها زينت بخش اين كتاب خواهد بود: [1] .

1-امتياز نور آن بزرگوار در عالم بالا، كه اين امتياز در آن عالم به لحاظ نستبي است كه با نور رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم دارد، چنانكه فرموده:

«حسين مني و أنا من حسين».

و در اين عالم، امتياز آن سبب حزن و اندوه است چنانه از قضيه حضرت آدم ظاهر مي شود.

بالاخره امتياز خاص نور آن بزرگوار در دوران حمل كه: والده ي ماجده اش عليهاالسلام فرمود: چون پنج ماه ازحملش گذشت درشب تار احتياج به چراغ نداشتم.

2- عظمت جد و پدر و مادر و برادر و خواهر كه براي هيچكس جمع نشده است.

3- محبت شديد رسول اكرم صلي الله عليه و آله و سلم و اميرالمؤمنين عليه السلام و فاطمه زهرا عليهاالسلام به حضرت سيدالشهداء عليه السلام.

4- مقام شفاعت آن بزرگوار را احدي ندارد، چون خداوند عوض شهادت، اين مقام را به آن حضرت عطا فرموده است، با اينكه ديگران هم در روز قيامت شفاعت مي كنند ولي بغير از چهارده معصوم عليهم السلام همه احتياج به شفاعت آن بزرگوار دارند. همچون فطرس ملك كه صدها سال معذب بود، با شفاعت حضرت سيدالشهداء عليه السلام آزاد شد.


و به روايتي اهل محشر (آنها كه نجات پيدا مي كنند) هزار صف مي باشند. نهصد و نود و نه صف از آنها به شفاعت امام حسين عليه السلام به بهشت مي روند و يك صف آنها را ساير امامان عليهم السلام شفاعت كنند و در آن صف نيز امام حسين عليه السلام شريك باشد. [2] .

5- ائمه عليهم السلام از نسل آن حضرتند. نه امام كه آخرين آنها حضرت مهدي عليه السلام مي باشد از فرزندان حضرت سيدالشهداء عليه السلام مي باشند.

6- شهادت آن بزرگوار را هزاران سال قبل از تولد آنجناب خداوند به جبرئيل خبر مي دهد، جبرئيل روضه مي خواند و انبياء و اوصياء با خبر مي شوند. و در هر موقعيتي كه پيش مي آمد حضرت رسول صلي الله عليه و آله و سلم و اميرالمؤمنين عليه السلام به ديگران گوشزد مي كردند.

7- عظمت اصحاب آن بزرگوار كه حضرتش فرمودند:

«فاني لا أعلم أصحابنا أوفي و لا خيرا من أصحابي و لا أهل بيت أبر و لا أوصل من أهل بيتي».

«همانا من اصحابي با وفاتر و بهتر از اصحابم سراغ ندارم، و خانداني نيكوكارتر و مهربانتر از خاندان خود ندانم». (در فصلي مستقل بحث بيشتر خواهد شد)

8- ويژگي هنگام تولد و حمل آن حضرت كه قبلا به آن اشاره شد.

9- عظمت آن بزرگوار در عالم آخرت.

10- عظمت آن حضرت در برزخ.

11- برپا شدن عزاي آن حضرت در قيامت و تظلم حضرت زهرا عليهاالسلام درباره ي امام حسين عليه السلام، كه بعدا خواهد آمد.

12- اخلاق نمونه و صفات حميده و برجسته ي آن بزرگوار، چون شجاعت و سخاوت و...

حديثي در سخاوت آن حضرت در باب فضائل گذشت و در شجاعت آن بزرگوار روايت شده است كه پيامبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم شجاعت خود را به امام حسين عليه السلام داد و شكي نيست


كه پيامبر از همه ي مردم شجاع تر بود، و مشهور است كه بعد از واقعه ي كربلا ديگر ذكري از شجاعت اميرالمؤمنين عليه السلام نمي شد، و در هر جا ذكر شجاعت حسين بن علي عليهماالسلام بود.

چون ظهور شجاعت امام حسين عليه السلام در روز عاشورا از ظهور شجاعت اميرالمؤمنين عليه السلام در يك روز از ايام جنگ آن حضرت، زيادتر شد. [3] .

13- عبادات آن حضرت، همچون نماز آن بزرگوار كه مخصوص خودش بود.

14- فضائل و ثواب گريه بر آن حضرت، كه صدها حديث وارد شده - و بعضي از آنها را در فصلي جداگانه نقل خواهيم كرد - و گريه حضرت رسول صلي الله عليه و آله و سلم و اميرالمؤمنين عليه السلام و مادرش فاطمه زهرا عليهاالسلام و برادرش امام مجتبي عليه السلام و ائمه بعد عليهم السلام و گريه انبياء و اولياء و ملائكه كه براي احدي جز او نقل نشده است.

براي چه كسي اين گونه وارد شده كه حضرت صاحب الأمر - عجل الله تعالي فرجه الشريف - بفرمايند: «فلأندبنك صباحا و مساء و لأبكين لك بدل الدموع دما».

15- شرف و عظمت كربلاي آن حضرت بر تمام زمينها حتي بر كعبه، كه حديث آن خواهد آمد.

16- ثواب زيارت آن حضرت قابل وصف نيست حتي درباره ي هيچ يك از معصومين عليهم السلام به اين مقدار وارد نشده، تا آنجا كه مي فرمايند: زائر او خدا را در عرش زيارت كرده است. كه بعضي از روايات آن نقل خواهد شد.

همچنين زيارت آن حضرت در روز اربعين يكي از پنج نشانه ي مؤمن معرفي شده است. و در تمام ايام سال و ليالي متبركه زيارت آن حضرت وارد شده است.

17- سفارش بپا داشتن مجالس عزداري آن حضرت، تا آنجا كه حتي قبل از ولادت آن بزرگوار، انبياء الهي مجالس آن امام مظلوم را برپا مي كردند و براي آن حضرت


عزاداري مي نمودند.

18- توسل به آن حضرت نزديكترين راه به سوي خداوند است، و همه مي توانند با آن حضرت ارتباط برقرار كنند.

19- استغاثه به آن حضرت تمام گرفتاريها را برطرف مي كند.

20- اميد گنهكاران و باب نجات امت، امام حسين عليه السلام است.

21- خداوند در عوض شهادت شفاء را در تربت آن حضرت قرار داده است.

22- فضيلت تربت آن بزرگوار وسجده بر آن، كه وارد شده: هرگاه ملكي به زمين مي آيد و بر مي گردد، ملائكه از او تربت آن حضرت را به عنوان هديه طلب مي كنند.

در روايات آمده كه سجده بر تربت آن بزرگوار حجابهاي هفتگانه را پاره مي كند و سبب قبولي نماز است.

23- خوردن هر خاكي حرام است مگر تربت آن بزرگوار به قصد استشفاء.

24- حرم آن حضرت يكي از چهار مكاني است كه مسافر مي تواند در آنجا نماز را تمام بخواند.

25- امام حسين عليه السلام يكي از درهاي بهشت است، از پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم نقل شده كه فرمودند:

«ألا وان الحسين باب من أبواب الجنة، من عانده حرم الله عليه رائحة الجنة».

«آگاه باشيد كه حسين دري از درهاي بهشت است، هر كس با او دشمني كند خداوند بوي بهشت را بر او حرام مي سازد». [4] .

26- امام حسين عليه السلام از هيچ بانوئي شير نخورد و تغذيه او منحصرا توسط رسول اكرم صلي الله عليه و آله و سلم انجام مي شد، بدين طريق كه هر روز حضرت زبان مباركش را در دهان امام


حسين عليه السلام قرار مي داد و او مي مكيد و سير مي شد.

27- سالار شهيدان آينه ي تمام نماي حضرت رسول اكرم صلي الله عليه و آله و سلم بود، و نقل شده است كه آن حضرت از سينه تا قدم از همه ي مردم به رسول خدا شبيه تر بود.

28- در شب ميلاد آن بزرگوار به احترام حضرتش آتش جهنم خاموش شد.

29- هنگام ولادت امام حسين عليه السلام ملائكه به رياست حضرت جبرئيل گروه گروه بر رسول اكرم صلي الله عليه و آله و سلم نازل مي شدند و به آن حضرت تبريك مي گفتند.

30- اولين مولودي كه هنگام ولادت او جد و پدر و مادرش گريستند آن حضرت بود.

31- هر يك از معصومين عليهم السلام نام آن بزرگوار را مي بردند و مي گريستند، و مؤمنين كامل نيز چون او را ياد كنند گريه مي كنند.

32- امام حسين عليه السلام آنقدر هيبت و ابهت داشت كه امام حسن مجتبي عليه السلام هيبت او را در سطح هيبت اميرمؤمنان عليه السلام مي انگاشت و به او چون پدرش احترام مي گذاشت.

(حديث آن در فصل فضائل از منتهي الامال گذشت).

33- به هنگام شهادت سالار شهيدان بادهاي سرخ وزيدن گرفت، هوا تيره و تار شد بطوريكه كسي چيزي را نمي ديد و تا هفت روز افق سرخ بود، شبها نيز آسمان به رنگ خون مي شد.

هر سنگي بر مي داشتند خون جاري مي شد و ده ها آثار و دگرگوني در اجسام كه بعضي از آنها هنوز هم ادامه دارد، از جمله:

جاري شدن خون از درخت چنار «زرآباد» - از قصبات قزوين - كه هر سال روز عاشورا هزاران نفر براي ديدن چنار خونبار به آنجا مي روند. و مرحوم آية الله مرعشي نجفي در حاشيه «عروة» به هنگام شمردن خونهاي پاك مي نويسد: همچنين خوني كه از درخت موجود در قريه ي «زرآباد» از توابع قزونين خارج مي شود.

34- عذاب قاتل آن حضرت از همه اهل جهنم بيشتر است، و وارد شده كه او اهل تابوت مي باشد يعني نصف عذاب اهل دنيا بر اوست.


و خواهد آمد كه خداوند به حضرت موسي فرمود: اي موسي، اگر در مورد اولين و آخرين مرا بخواني تو را اجابت مي كنم، مگر در مورد قاتل حسين بن علي كه خود انتقام او را از قاتلش خواهم گرفت.

35- مطابق روايات فراواني، اولين كسي كه در رجعت بر مي گردد، سالار شهيدان حضرت ابا عبدالله الحسين عليه السلام مي باشد كه بعد از حكومت حضرت بقية الله الأعظم - ارواحنا فداه - چهل هزار سال فرمانروائي مي كنند.

36- دعا در حرم امام حسين عليه السلام مستجاب است.

37- امام حسين عليه السلام وارث (مصائب و فضائل و كمالات) همه پيامبران است، چنانكه در زيارت وارث آمده است.

38- تولد آن حضرت در ماه شعبان است كه شهادت هيچكدام از معصومين در آن ماه نقل نشده است. و شهادت آن بزرگوار در ماه محرم است كه تولد هيچ يك از معصومين عليهم السلام در آن ماه اتفاق نيفتاده است. [5] .

39- صبر آن حضرت، كه آن بزرگوار تمام مراتب صبر را دارا بودند، چون حتي در وقتي كه بر خاك افتاده، تمام اعضايش پاره پاره، سرش شكافته، قلبش از نيزه سه پهلو چاك، لبهايش از عطش خشك شده، سر و رويش از خون خضاب شده بود، صداي اسغاثه عيال و اطفالش از يك طرف، شماتت دشمنان از طرف ديگر، در آن حال فرمود:

«صبرا علي قضاءك، لا معبود سواك».

«بر قضاي تو شكيبائي مي نمايم، معبودي جز تو نيست».

در زيارت ناحيه ي مقدسه وارد شده:

«لقد عجبت من صبرك ملائكة السموات».

«براستي ملائكه آسمانها از صبر تو به شگفت آمدند».


40- خصوصيات زيارت آن حضرت:

الف: در زيارت حضرت سيدالشهداء عليه السلام علاوه بر سلام بر خود آن مظلوم بر اعضاء و جوارح آن بزرگوار سلام داده مي شود، سلام مي كني بر سر بريده ي او، سلام بر سينه ي شكسته اش، سلام بر بدنش، سلام بر محاسن خون آلودش، سلام بر بدن برهنه اش، سلام بر سر بر نيزه اش، سلام بر خون او، و... اما در زيارت پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم فقط بر خود آنجناب سلام داده مي شود، مي گوئيم:

«السلام عليك يا نبي الله، يا خاتم النبيين»

و هكذا از صفات خودش كه راجع به اسم و لقبند. [6] .

ب: هنگام زيارت آن بزرگوار هفت دفعه بايد گفت: «لبيك داعي الله»، و (ممكن است) اين هفت لبيك جواب هفت استغاثه ي آن حضرت [7] باشد كه اختصاص به اهل آن زمان ندارد. [8] .

ج: درباره ي زيارت امام حسين عليه السلام امام به مفضل فرمودند:

«لا تزورن خير من أن تزورن».

مفضل گويد: عرض كردم: چرا ترك زيارت ما از زيارت كردن بهتر است؟ فرمودند: زيرا هنگامي كه به زيارت آن بزرگوار مي رويد خوشحالي مي كنيد، غذاهاي لذيذ صرف مي نمائيد، با اينكه حسين بن علي عليه السلام مهموم و مغموم، تشنه و گرسنه شهيد شده است... [9] .