در ذكر سال 66 هشت روز مانده از ذي الحجه ابراهيم بن اشتر به رزم ابن زياد بيرون شد، دو روز پس از فراغت از جنگ ميدان سبيع، و مختار دليران اصحاب و روشناسان و بزرگان و خردمندان را با او بفرستاد كه حرب ديده و آزموده بودند و مختار به بدرقه او بيرون رفت تا وقتي ابن اشتر به دير عبدالرحمن بن ام الحكم رسيد، ديد ياران مختار در برابر او آمدند و كرسي را مانند هميشه بر استري سفيد نهاده بودند و آن را بر پل بداشته و كرسي به حوشب برسمي سپرده بود، و او مي گفت: خدايا زندگي ما را در طاعت خويش دراز گردان و ما را ياد دار و فراموش مكن و گناهان ما را بيامرز! و همراهان او آمين مي گفتند و مختار گفت:



اما ورب المرسلات عرفا

لنقتلن بعد صف صفا



و بعد الف قاسطين الفا

يعني: «سوگند به پروردگار آن فرشتگان كه در پي هم فرستاده مي شوند ما دشمنان را بكشيم يك صف پس از صف ديگر و پس از هزار ستمگر هزار ستمگر ديگر!»



مترجم گويد: از اين گونه سخنان مختار بسيار مي گفت و از اين جهت بدو نسبت كهانت دادند و گفتند دعوي علم غيب مي كند و شاعري در اين معني گفت:



ما شرطة الدجال تحت لوائه

باضل ممن غره المختار



ابني قسي اوثقوا دجا لكم

يجلي الغبار و انتم احرار






لو كان علم الغيب عند اخيكم

لتوطات لكم به الاحبار



و لكان امرا بينا فيما مضي

تاتي به الانباء و الاخبار



اني لارجو ان يكذب وحيكم

طعن يشق عصاكم و حصار



اما قضيه كرسي؛ مؤلف كتاب ياد نكرده است و اين بنده ي مترجم روايت طبري از ابي مخنف را در اين جا بياورم كه معتبرتر است و بر روايات ديگران اعتمادي نيست، گويد: مختار با خاندان جعدة بن هبيرة بن ابي وهب مخزومي گفت: كرسي علي بن ابي طالب عليه السلام را براي من بياوريد! - و جعدة بن هبيرة خواهرزاده اميرالمؤمنين علي عليه السلام است و مادرش ام هاني بنت ابي طالب بود - آل جعده گفتند: آن كرسي نزد ما نيست و نمي دانيم كجاست تا بياوريم. مختار گفت: سخن جاهلانه مگوييد و كرسي را بياوريد! آنها پيش خود گفتند هر كرسي كه بياوريم و بگوييم كرسي اميرالمؤمنين است قبول مي كند. كرسي اي آوردند، او بپذيرفت و قبيله بني شاكر و بني شبام و اصحاب مختار آن كرسي را استقبال كردند و آن را در حرير و ديبا پوشيدند و مختار موسي بن ابي موسي اشعري را به نگاهباني كرسي فرمود و كرسي را بدو سپرد و پس از آن به علتي از او بگرفت و به حوشب برسمي داد و اين منصب وي را بود تا مختار كشته شد. و ابو امامه يكي از اعمام اعشي داستان كرسي را با دوستان خود نقل كرد و گفت: امروز براي ما وحي آمد تكه مانند آن كسي نشنيده است و در آن خبر همه چيز هست. و از غير ابي مخنف نقل كرده است كه مختار گفت: در بني اسرائيل تابوت سكينه بود كه آثار آل موسي و آل هارون را در آن نهاده بودند و در اين امت مثل آن هست. و اعشي شاعر همدان بدين كرسي اشارت كرده است.



و اقسم ما كرسيم بسكينة

و ان كان قد لفت عليه اللفائف



و ان ليس كالتابوت فينا و ان سعت

شبام حواليه و نهد و خارف



و اني امرؤ احببت آل محمد

تابعت و حيا ضمنته المصاحف



و بالجمله كرسي تدبيري بود از مختار كه بدان تبرك جويند و دل قوي كنند و به نام كرسي اميرالمؤمنين عليه السلام در حفظ آن بكوشند در جنگ و غير آن. و از


اين گونه تدابير سلاطين بسيار كنند، چنانكه گويند دروازه ي نجف را شاه عباس بر در سراي خويش نصب كرد تا مردم آن را ببوسند و احترام كنند و در ظاهر احترام او شده باشد.

باز به ترجمه ي كتاب بازگرديم:

مختار ابراهيم اشتر را وداع كرد و گفت: اين سه اندرز از من بپذير! نخست آن كه در پنهان و آشكار از خداي عزوجل بترس و در رفتن شتاب فرماي و چون به دشمن رسي زود كار يكسره كن! و مختار بازگشت و ابراهيم رفت تا در راه اصحاب كرسي را ديد گرد آن را گرفته دست به آسمان برداشته دعا مي كردند. ابراهيم گفت: خدايا! ما را به گناه بي خردان مگير! سوگند به آنكه جان من به دست اوست، اين روش بني اسرائيل بود كه گرد گوساله گرفتند و آن ها برگشتند. و ابراهيم روانه شد.