محمد بن ابي طالب گفت: اول كسي كه از اهل بيت سيد الشهداء عليه السلام به مبارزت بيرون آمد، عبدالله بن مسلم بن عقيل است و رجز مي خواند:



اليوم القي مسلما و هو ابي

و فتية بادوا علي دين النبي



ليسوا بقوم عرفوا بالكذب

لكن خيار و كرام النسب



پس كارزار كرد تا 98 تن را در سه حمله بكشت و عمرو بن صبيح صيداوي و اسد بن مالك در شهيد كردن او شريك شدند. و ابوالفرج گويد: مادرش رقيه دختر علي بن ابي طالب است.

شيخ مفيد و طبري گفتند: مردي از همراهان عمر سعد كه او را عمرو بن صبيح مي گفتند، بر عبدالله بن مسلم تيري افكند و عبدالله دست بر پيشاني نهاد كه سپر تير شود، پس تير دست او را سوراخ كرد و بر پيشاني بدوخت، چنانكه نتوانست آن را جدا كند، پس مردي ديگر با نيزه آهنگ او كرد و سنان در دل او فروبرد و او را شهيد كرد - قدس الله روحه -.

ابن اثير گويد: مختار سوي زيد بن رقاد حباني فرستاد و اين زيد گفته بود: من بر جواني تيري افكندم كه دست بر پيشاني نهاده بود و اين جوان عبدالله فرزند مسلم بن عقيل بود و چون من تير بر او افكندم گفت: بار خدا اينان ما را اندك يافتند و خوار كردند! آنان را بكش چنانكه ما را بكشتند! آنگاه تيري ديگر سوي آن جوان افكندم، و زيد مي گفت: نزديك او رفتم، وي را يافتم درگذشته، پس آن تير كه بر شكم او زده بودم بيرون آوردم و آن تير ديگر را بجنبانيدم تا از پيشاني او بيرون آوردم اما پيكان آن در پيشاني بماند» و چون اصحاب مختار آمدند تا او را


دستگير كنند، تيغ به دست بيرون آمد، ابن كامل گفت: او را با شمشير و نيزه مزنيد و لكن تير و سنگ بر او افكنيد! چنان كردند، از پاي درآمد و زنده بود گرفتند و همچنان زنده سوختندش.