ابن علي بن محمد بن علي بن موسي بن جعفر بن محمد بن علي بن حسين بن علي بن ابيطالب

كه اعراب او را در نواحي صحرا به قتل رساندند و سرش را به بغداد آوردند و قاتل او مدعي شد كه چون او مردم را به مخالفت با خليفه دعوت مي كرد من او را كشتم.

و مردي نيز در اين زمان از طالبين در كوفه به قتل رسيد كه نامش و نسبش معلوم نشد، و سبب قتل او جنگي بود كه در ميان فرزندان عباس و علويان بر سر مسجدي اتفاق افتاد، مسجد مزبور را علي بن ابراهيم علوي در جامع كوفه، در جايي كه اميرالمؤمنين علي بن ابيطالب عليه السلام براي قضات جلوس مي فرمود، بنا كرده بود و عباسيان منكر اين مطلب بودند و به همين جهت آن را ويران كردند و (بدان اكتفا نكرده) از آنجا به طرف قبر اميرالمؤمنين عليه السلام رفتند و قدري از ديوار آن را برچيدند و مي خواستند آن قبر مطهر را ويران كنند.

در اين وقت طالبين به جنگ آنها برخاسته و در آن معركه يك تن از عباسيان و يك نفر از طالبين كشته شد، پس از اين جريان ورقاء بن محمد بن ورقاء گروهي از طالبين را دستگير ساخت و آنها را به اتفاق زنها و بچه ها به زنجير بست و به سوي بغداد روانه كرد كه در آنجا به زندانشان بيندازند، ولي ورود آنها به بغداد مصادف با وزارت علي بن محمد بن فرات شد و او آنان را آزاد كرده و بدانها احسان نمود.