ابن حسين بن زيد بن علي بن حسين بن علي بن ابيطالب

چنان كه گفته اند او را قرمطي در راه مكه به قتل رسانيد. و حكيم بن يحيي براي من روايت كرد كه حسين بن حسين (پدر زيد در زمان خود) بزرگ بني هاشم و نسبش از ديگران به رسول خدا صلي الله عليه و آله نزديك تر بود، و مردم از گوشه و كنار براي او اموال مي فرستادند.

حكيم برايم نقل كرد كه روزي با جمعي از فرزندان ابوطالب كه از آن جمله بود: حسين بن حسين، و محمد بن علي بن حمزه علوي عباسي، و ابوهاشم داود بن قاسم جعفري نزد جد تو: ابوالحسن محمد بن احمد اصفهاني گرد آمديم، جد تو رو به حسين ابن حسين كرده گفت: اي اباعبدالله تو در نسب نزديك ترين فرزندان رسول خدا صلي الله عليه و آله بدان حضرت هستي، و ابوهاشم در نسب نزديك ترين فرزندان جعفر بدوست، و شما دو نفر بزرگ خاندان رسول خدا صلي الله عليه و آله هستيد، و دنباله اين سخن براي سلامتي و بقاي آنها دعا كرد.

محمد بن علي بن حمزه از اين جريان خوشش نيامد و بر آن دو رشك برده گفت: اي اباالحسن اين قرب نسب براي من و آن دو در اين زمان چه سودي دارد، و اگر براي آن يك دسته سبزي از مردم بخواهند بدانها نخواهند داد.

حسين بن حسين از اين سخن خشمگين شده، بدو گفت: آيا به من اين حرف را مي زني! به خدا سوگند من خوش ‍ ندارم دنيا و هر چه در آن است از آن من باشد و نسب كنوني من از رسول خدا صلي الله عليه و آله حتي به واسطه يك نفر از اين نفر از اين نسبي كه اكنون دارم دورتر باشد.

و همين حكيم (راوي حديث فوق) گفت: حسين پسري داشت به نام زيد كه در راه مكه مقتول گشت. و او از جوانان معروف عرب در سخاوت و زيبايي و كمال بود، و با فرزندان متوكل معاشرت داشت، و چون او را به خانه خود دعوت مي كردند و اثاث و زندگي و ظروف آنها را مي ديد به نزد پدرش حسين مي آمد و بدو مي گفت: من هم مي خواهم اين عموزادگانم را به خانه ام دعوت كنم و بايد اثاث و زندگي و ظروف غذايي مانند آنها تهيه كنم و تو پولي براي اين كار به من بده و بدين ترتيب از پدر پولي مي گرفت ولي زياده روي و اسراف مي كرد و گاه مي شد كه پدرش پولي نداشت و تنگدست بود بدو مي گفت: اكنون چيزي ندارم، زيد خشمناك از نزدش بيرون مي رفت و او را تهديد كرده و برايش سوگند مي خورد كه هم اكنون مي روم و عليه خلفا قيام مي كنم!

حسين از جا برمي خاست و او را به خدا سوگند مي داد كه اقدامي در اين باره نكند و بعد مي گريست، ولي زيد سخن پدر را نمي پذيرفت، و حسين كه چنان مي ديد به نزد مادر او كه كنيزي بود مي آمد و بدو مي گفت: زيد فلان مقدار پول از من خواسته و سوگند داده كه اگر آن را بدو نپردازم ضد خليفه قيام كند. تو از جواهرآلات خود به همان اندازه به من بده تا به او بدهم و جلوي او را از اين اقدام بگيرم! آن زن بدو مي گفت: اين پسر تو را مي ترساند و تهديدت مي كند و كس نيست كه خروج كند، و براي تجربه يك بار او را واگذار و بنگر تا چه مي كند!

حسين بدو مي گفت: هيهات! اين طور نيست كه تو خيال مي كني! شنشنة اعرفها من اخزم (اين خوبي است كه من آن را از پسرم به ياد دارم و بدان آشنا هستم) [1] و همچنان پافشاري مي كرد تا آن زن خواسته او را انجام مي داد، و پول و جواهراتي را كه داشت در اختيار او مي گذاشت.