از آن جمله: حسين بن علي بن حسن بن حسن بن حسن صاحب فخ بود.

كنيه اش ابوعبدالله، و مادرش: زينب، دختر عبدالله بن حسن است. و مادر زينب، هند دختر ابي عبيدة بن عبدالله بن زمعه است. و زينب، خواهر پدر و مادري محمد، ابراهيم و موسي است.

و هنگامي كه حسين كودك بود، مادرش او و برادرش را مي رقصاند و مي گفت:



تعلم يا ابن زينب و هند

كم لك بالبطحاء من معد



من حال صدق ماجد و جد [1] .



مردم به زينب و شوهرش علي بن حسن، به خاطر عبادت زيادي كه مي كردند، مي گفتند: الزوج الصالح.

و چون پدر و برادر و عموها و پسران و شوهرش همگي به دست منصور كشته شدند از آن پس زينب جامه هاي پشمين خشن به تن مي كرد و تا هنگامي كه از اين جهان رفت جامه ديگري نپوشيد.

و هرگاه براي آنها نوحه سرايي مي كرد آن قدر گريست كه بيهوش شد، و هيچ گاه در مرثيه خود نام منصور را نمي برد، يكي به خاطر ترس از او و ديگري براي آنكه دشنام به او سبب تشفي قلب و خموشي آتش درونش نگردد.

و هيچ گاه بيش از اين جملات نمي گفت:

يا فاطر السماوات والارض، يا عالم الغيب و الشهادة، الحاكم بين عباده، احكم بيننا و بين قومنا بالحق و أنت خيرالحاكمين. [2] .

احمد بن سعيد به سندش از موسي بن عبدالله بن موسي از عمه اش رقيه، دختر موسي بن عبدالله، روايت كرده كه گفت: عمه ام زينب تا روزي كه از اين جهان رفت هيچ گاه جامه شقايق را از تنش بيرون نكرد، و مقصودش از جامه شقايق همان جامه پشمين بود.

و برطبق روشي كه ما در اين كتاب داريم پيش از آنكه كيفيت قتل حسين بن علي صاحب فخ [3] و داستان قيام او را ذكر كنيم ابتدا نام كساني را كه از خاندان او در جنگ كشته شدند نقل كرده، آن گاه دنباله داستان آنها را بيان مي داريم.