كنيه اش ابوجعفر و مادرش ام عبدالله، دختر عامر بود كه مادر برادرش علي بن حسن نيز بود و اين هر دو از يك مادرند.

عمر بن عبدالله از عمر بن شبه به سندش از حارث بن اسحاق روايت كرده كه گفت: رياح حاكم منصور) بني حسن و محمد بن عبدالله بن عمرو را طبق دستور منصور از مدينه به سوي ربذه بيرون برد، و چون به قصر نفيس - سه ميلي مدينه - رسيدند آهنگران را خواست و دستور داد براي هر يك از آنها كند و زنجيري بياورند و غل و زنجيري كه به گردن و دست و پاي عبدالله بن حسن انداختند تنگ بود و از اين جهت او را به سختي آزرد و جاي آنها زخم شد و بدين جهت عبدالله بن حسن ناله مي كرد، برادرش علي بن حسن كه چنان ديد او را سوگند داد تا كند و زنجيرش را با كند و زنجير او كه گشاده تر بود عوض كند و او قبول كرد، بدين ترتيب رياح آنها را به ربذه برد.

و روزي كه عبدالله بن حسن از دنيا رفت چهل و شش سال از عمرش گذشته بود. وفاتش در روز عيد قربان صد و چهل و پنج اتفاق افتاد.