در «بحارالانوار» مي نويسد:

پس از او؛ برادرش عبدالله بن علي عليه السلام قدم به ميدان نبرد گذاشت. او بيست و پنج سال داشت و هنوز فرزندي نداشت.

حضرت عباس عليه السلام به او فرمود: برادرم! در برابر من جهاد كن تا اين كه تو را ببينم و در پيشگاه خدا به شهادت تو پاداش طلبم، زيرا كه تو فرزندي نداري. او در برابر برادر خود، قدم به ميدان جنگ نهاد، و مي گفت:



أنا بن ذي النجدة و الافضال

ذلك علي الخير ذوالأفعال



سيف رسول الله ذوالنكال

في كل يوم ظاهر الأهوال



من فرزند كسي هستم كه داراي شجاعت، فضل و احسان است؛ او علي عليه السلام است كه نيكو مرد و صاحب كارهاي پسنديده است.

او شمشير رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم كه داراي عقوبت و عذاب بر دشمنان است؛ كه هر روز، رعب و وحشت او بر دشمنان ظاهر مي شد.

عبدالله بر دشمن حمله كرد و گروهي از آن ملاعين را به هلاكت رساند، آن گاه به دست ملعوني به نام هاني بن شعيب كه برادر او را نيز كشته بود؛ به شهادت رسيد [1] .