علامه ي فاضل مجلسي رحمة الله مي نويسد: محمد بن ابوطالب و ديگران گويند:

ياران امام حسين عليه السلام يكي پس از ديگري به حضور حضرتش مي شتافتند، و هر كدام سلام مي كرد و مي گفت: سلام بر تو اي فرزند رسول خدا!

حضرت به او پاسخ مي داد و مي فرمود: و سلام بر تو، و ما پشت سر تو خواهيم آمد، سپس اين آيه را تلاوت مي فرمود:

(فمنهم من قضي نحبه و منهم من ينتظر) [1] ؛ پس بعضي از آنان به شهادت رسيدند و برخي ديگر منتظر شهادت هستند.

اين چنين بود تا اين كه همه ي اصحاب و ياران باوفاي امام حسين عليه السلام همگي كشته شده و جان خودشان را فداي جان اطهر و اقدس آن امام انس و جان كردند - رضوان و رحمت خدا بر آنان باد - و كسي جز اهل بيت عليهم السلام با امام حسين عليه السلام نماند.

آري! مؤمن چنين است كه در راه خدا، دين خود را بر دنياي خود، و مرگ خود را بر زندگي خود ايثار مي كند، و حق را ياري مي نمايد گر چه كشته شود، كه خداي متعال در قرآن مي فرمايد:

(لا تحسبن الذين قتلوا في سبيل الله أمواتا بل أحياء عند ربهم يرزقون) [2] ؛

آنان كه در راه خدا كشته شدند هرگز آنان را مرده مپنداريد، بلكه آنان زنده اند و در پيشگاه پروردگارشان متنعم هستند [3] .