آن گاه حنظلة بن سعد شامي جلو آمد و در برابر امام حسين عليه السلام ايستاد و خود را همچون سپر قرار داد تا تيرها، نيزه ها و شمشيرها را با صورت و سينه خود دفع كرده و امام عليه السلام را حفظ نمايد، او فرياد مي زد و اين آيات را مي خواند:

(يا قوم اني أخاف عليكم مثل يوم الأحزاب - مثل دأب قوم نوح و عاد و ثمود و الذين من بعدهم و ما الله يريد ظلما للعباد - و يا قوم اني أخاف عليكم يوم التناد - يوم تولون مدبرين مالكم من الله من عاصم) [1] .

اي گروه اشقيا! من بر شما از همانند روزهاي هلاكت امتهاي گذشته مانند عذاب قوم نوح، عاد، ثمود و امتهاي بعدي؛ بيمناكم، و خداوند بر بندگان خود ستم اراده نفرموده است.

اي قوم! من از عذاب روز قيامت بر شما مي ترسم، روزي كه روي گردانيد و فرار مي كنيد، و كسي از جانب خدا نيست كه شما را از عذاب خدا نگه دارد.

اي قوم! حسين عليه السلام را نكشيد، خدا شما را هلاك خواهد نمود، و كسي كه بر خدا افترا ببندد، زيانكار است [2] .

علامه ي مجلسي رحمة الله مي نويسد: صاحب مناقب گويد:

امام حسين عليه السلام رو به حنظلة بن سعد كرد و فرمود اي پسر سعد! خداي تو را رحمت كند؛ آنان مستحق عذاب هستند چرا كه تو آنان را به سوي حق دعوت كردي و آنان نپذيرفتند، و در مقابل تو ايستادند و تو و يارانت را دشنام دادند. اكنون چگونه سزاوار عذاب الهي نباشند در حالي كه برادران نيكوكار تو را كشتند.

حنظله گفت: راست فرمودي، فدايت گردم! آيا به سوي پروردگار خود نرويم، و به ياران خود ملحق نشويم؟

حضرت فرمود: برو به سوي آنچه كه براي تو از دنيا و آنچه در آن است، بهتر است. و به سوي سلطنت آخرت كه هرگز از بين نمي رود.

عرض كرد: سلام بر تو اي فرزند رسول خدا! سلام و درود خدا بر تو و بر اهل بيت


تو، خداوند ما را در بهشت خود، كنار هم قرار دهد.

امام حسين عليه السلام فرمود: آمين، آمين، (خداوند دعاي تو را قبول فرمايد).

آن گاه قدم به رزمگاه گذاشت، و حمله ي سختي را آغاز كرد، دشمنان بر او حمله ور شدند و آن بزرگوار را كشتند، رضوان خدا بر او باد [3] .