روايت شده: برير بن خضير همداني و عبدالرحمان بن عبدربه انصاري پشت خيمه منتظر بودند كه بعد از امام حسين عليه السلام اقدام به نظافت كنند. در اين هنگام، برير شروع به مزاح با عبدالرحمان كرد.

عبدالرحمان گفت: اي برير! آيا مي خندي، اكنون كه موقع خنده و جاي گفتن سخنان خنده آميز نيست؟!

برير گفت: طايفه ي من همه مي دانند كه من چه در پيري و در چه در جواني بيهوده گويي را دوست نداشتم، ولكن به جهت خوشحالي كه از رسيدن به شهادت دارم، اين عمل را انجام مي دهم. سوگند به خدا! چيزي در پيش نداريم جز اين كه با اين گروه با شمشير خود رو به رو شويم، و ساعتي با آنها بجنگيم، سپس دست بر گردن حورالعين بيندازيم [1] .