در «بحارالانوار» از كتاب «المناقب» نقل مي كند:

هنگامي كه امام حسين عليه السلام در منزل خزيميه فرودآمد يك شبانه روز در آنجا اقامت فرمود.

بامدادان خواهرش حضرت زينب كبري عليهاالسلام نزد امام عليه السلام آمد، و عرض كرد: اي برادرم! آيا خبري را كه شب گذشته آن را شنيدم براي شما بگويم؟

امام حسين عليه السلام فرمود: آن خبر چيست؟

عرض كرد: پاسي از شب گذشته بود، براي انجام كاري از خيمه بيرون آمدم، صداي هاتفي را از غيب شنيدم كه ندا مي داد و مي گفت:



ألا يا عين فاحتفلي بجهد

و من يبكي علي الشهداء بعدي



علي قوم تسوقهم المنايا

بمقدار الي انجاز وعد



آگاه باش اي چشم! پر از اشك باش و با رنج گريه كن؛ و كيست كه بعد از من براي شهدا چنين گريه كند؟

گريه كن بر گروهي كه آنان را مرگ مي راند؛ به آن مقدار از زندگي كه به وعده ي الهي وفا شود (يعني:اين كه خدا وعده ي مرگ داده است).

حضرت فرمود:

يا اختاه! كل الذي قضي فهو كائن، و لا حول و لا قوة الا بالله.

اي خواهر من! هر چيزي كه مقدر شده واقع خواهد شد، و هيچ حول و قوه اي نيست مگر از خداي متعال [1] .