باز در «لهوف» آمده است: ابوجعفر محمد بن جرير طبري در كتاب «دلائل الامامة» روايتي آورده كه گويد: ابومحمد سفيان بن وكيع از اعمش نقل كرده كه او گويد: ابومحمد واقدي و زراة بن صالح گويند:

ما پيش از آن كه امام حسين عليه السلام به سوي عراق حركت كند حضرتش را ملاقات كرديم، ما ضعف و سستي اهل كوفه را - در خصوص او - و اين كه دلهاي آن ها با اوست ولي شمشيرهاي آنها بر عليه آن حضرت است (يعني در دل گرچه حضرت را حق مي دانند و محبت دارند ولي باز بر حضرت شمشير خواهند كشيد) به حضور حضرتش عرضه داشتيم.

حضرت با دستان مباركشان به طرف آسمان اشاره فرمودند، درهاي آسمان باز شد، فرشتگان بسياري - كه جز خداي متعال كسي تعداد آنها را نمي داند - فرودآمدند.


حضرت فرمود:

لو لا تقارب الأشياء، و نزول الأجر لقاتلتهم بهؤلاء، ولكن أعلم علما يقينا أن هناك مصرعي، و هناك مصارع أصحابي، لا ينجو فيهم الا ولدي علي.

اگر مصيبت هايي كه مقدور شده - يا اجلهاي حتمي - و فرودآمدن اجر و پاداش از جانب خدا نزديك نبود هر آينه با اين فرشتگان با آنها جنگ مي كردم، ولي به يقين مي دانم كه عراق و سرزمين كربلا قتلگاه من است، آنجا قتلگاه ياران و اصحاب من است، و كسي از ياران من - جز فرزندم علي عليه السلام - سالم نخواهد ماند [1] .