شورشيان كوفه به سركردگي اشراف عرب، كه همه از قاتلان و عاملان فاجعه ي عاشورا بودند، در ماه ذي الحجه ي سال 66 ه.ق نيروهاي خود را سازمان دهي كردند و در كوفه، مركز قدرت مختار، سر به شورش و قيام زدند و عناصر شورش گروه گروه با فرمان دهي عاملان فاجعه ي كربلا، در محل هاي حساس كوفه مستقر شدند:

1 - عبدالرحمن بن قيس با نيروهاي خود از طايفه ي همدان در محله ي جبانه سبيع؛

2 - زحر بن قيس و اسحاق بن محمد بن اشعث با نيروهاي خود در محله ي جبانه كنده؛

3 - كعب ابن كعب در محله ي جبانه بشر؛

4 - بشير بن جرير به سركردگي طايفه ي بجيله در كنار گروه عبدالرحمن در محله ي ازد؛

5 - شمر بن ذي الجوشن به سركردگي گروهي مسلح در محله ي جبانه بني سلول؛

6 - شبث بن ربعي و حسان بن قائد و ربيعة بن شروان به سركردگي طايفه ي مضر در محله ي كناسه؛

7 - حجار بن ابجر و يزيد بن حارث به سركردگي طايفه ي ربيعه در حد فاصل بين بازار خرمافروشان و محله ي سبخه؛

8 - عمرو بن حجاج زيدي به سركردگي طايفه ي مذحج در محله ي جبانه مراد. [1] .


كوفه مجددا سنگر بندي شد و چهره ي يك شهر جنگي به خود گرفت.

مختار تمام اين تحركات و برنامه ها را زير نظر داشت و تصميم به مقابله گرفت. وي احساس كرد كه دشمن كاملا منسجم شده و خطرناك است. شورشيان در غيبت ابراهيم، حداكثر استفاده را مي بردند. از اين رو، عجولانه در غياب ابراهيم و نيروهايش، تصميم به قيام در مقابل مختار گرفتند.

بنابراين، مختار دستور داد هر چه سريع تر ابن اشتر با لشكر قريب به هفت هزار نفري اش، به شهر بازگردد. او شخصي به نام عمروبن ثوبه را با نامه اي به سراغ ابراهيم فرستاد. اين جمله در نامه ذكر شده بود: «ابراهيم، به مجرد رسيدن نامه ي من، بدون درنگ، با نيروهايت به كوفه باز گرد!»

مختار، كه در دارالاماره مستقر بود و نيروهايي را در اطراف قصر و در اطراف شهر داشت، دشمن را سرگرم مي كرد تا نيروهاي ابراهيم برسند.اما مراكز حساس شهر در دست شورشيان بود و از هر طرف، مختار و يارانش در محاصره ي دشمن تحت فشار بودند. شورشيان نيز در آماده باش كامل به سر مي بردند و هر آن ممكن بود حمله ي همه جانبه اي را آغاز كنند و انقلاب نوپاي مختار را در هم بشكنند كه ناگهان خبر رسيد ابراهيم و نيروهايش وارد شهر شدند.