1 - جبهه ي حكومت مركزي شام به رهبري اموي ها و فرماندهي ابن زياد؛ اين جبهه از نظر نيرو و كثرت ارتش، بسيار قوي بود.

2 - جبهه ي عبدالله بن زبير بن رهبري مصعب، فرماندار بصره و برادر عبدالله زبير؛

3 - جبهه ي ضد انقلاب داخلي در كوفه به سركردگي قاتلان امام حسين عليه السلام مانند عمر سعد، شمر، خولي، ابن اشعث، سنان بن انس، شبث و ساير منافقان كوفه كه خطر اين جبهه بيش از دو جبهه ي ديگر بود.

مختار تصميم گرفت براي اثبات بخشيدن به حكومت خود، ابتدا شهر


كوفه را پاك سازي و از لوث قاتلان امام حسين عليه السلام و مسببان فاجعه ي عاشورا تطهير كند. اين از اهداف مهم و اوليه انقلاب او بود تا سپس به حكومت شام بپردازد وآن گاه در مقابل نيروهاي ابن زبير، تكليف را يكسره كند.

طبري در وقايع سال 66 ه.ق مي نويسد: در اين سال، مختار در كوفه، بر قاتلان امام حسين عليه السلام و عاملان حادثه ي كربلا يورش برد و بر هر يك از آنان دست يافت، او را كشت و بعضي موفق به فرار از كوفه شدند. [1] .

قاتلان امام حسين عليه السلام عمدتا از اهل عراق و ساكن كوفه بودند. اينان به شدت از پيروزي انقلاب وحشت زده شده بودند و به هيچ وجه، احساس امنيت و آرامش نمي كردند. اين افراد يقين داشتند كه دير يا زود، مختار به حساب آنان خواهد رسيد.