مورخ معاصر، باقر شريف القرشي، درباره ي شخصيت مختار مي نويسد: «مختار، يكي از شخصيت هاي برجسته ي شيعه است، او شمشيري از شمشيرهاي خاندان پيامبر صلي الله عليه و آله بود و قلبش بيش از همه، بر مظالمي كه بر اهل بيت پيامبر عليهم السلام گذشت، مي تپيد. وي در راه جهاد مقدس خود، سعي و كوشش فراوان داشت تا قدرت را در دست بگيرد، اما نه براي جاه طلبي و رياست، بلكه براي خون خواهي اهل بيت پيامبر عليهم السلام و انتقام از قاتلين او.»

سپس در رد اتهاماتي كه بر مختار وارد كرده اند، مي فرمايد: اين قهرمان بزرگ با اتهاماتي ناروا مورد حمله قرار گرفته است؛ از قبيل اين كه وي مدعي پيامبري بود و... كه قطعا ساحت مقدس او از اين گونه تهمت ها پاك و منزه است. سرچشمه اين اتهامات و قضاوت هاي ناجوانمردانه آن بود كه او براي خون خواهي مظلومان كربلا قيام كرد و پايه هاي دولت اموي را لرزاند و حاكميت غيرعادلانه ي اشراف عرب بر ملت هاي غير عرب را درهم شكست. مختار در سياست خود، عرب را بر عجم ترجيح نداد و مسلمانان را به يك چشم نگريست. روش سياسي او اجراي عدالت اجتماعي در زمان حكومتش بر اساس حكومت عادلانه ي أميرالمؤمنين عليه السلام


بود. آري، مختار در روش سياسي و اجتماعي و اقتصادي خود، از روش علي عليه السلام پيروي كرد. ايشان همچنين مي نويسد: مختار از زهد و تقواي فراواني برخوردار و به مباني ديني سخت پاي بند بود. مورخان درباره ي ايام كوتاه حكومتش گفته اند كه وي بيش تر روزها را به روزه ي شكر مي گذراند و اين شكرانه نعتمي بود كه خداوند به او عطا نموده بود كه توانست انتقام خون امام حسين و اهل بيت پيامبر عليهم السلام را بگيرد و بر نابودي پليدان و ناپاكان از صفحه ي تاريخ توفيق يابد. [1] .