پس از آن كه سليمان نامه را براي سعد بن حذيفه يماني، كه از سران شيعيان مدائن بود، نوشت و او را از عزم شيعيان كوفه و تصميم بر قيام و انتقام از خون امام حسين عليه السلام آگاه ساخت، او شيعيان مدائن را به ياري


دعوت كرد و به سليمان پيام داد كه ما آماده ي حركت و مستعد ياري شماييم.

سليمان نامه ي ديگري به مثني بن مخربه، بزرگ شيعيان بصره، نگاشت و او را در جريان كار گذاشت و از او استمداد خواست.

مثني نيز پاسخ داده كه ما شيعيان بصره خداي را بر توفيق شما سپاس مي گزاريم و عزم شما را تأييد و به ياري شما خواهيم شتافت. وعده ي ما روز نبرد و محل معين.

در ذيل نامه اش اشعاري را بدين مضمون نوشت:

خوب بنگر و تأمل كن، من نزد تو خواهم آمد. با پرچم و نشان، خود را نمايان مي كنم و بر بلندي، نعره ي رعد آسا مي زنم. من در پذيرايي چيزي فرونخواهم گذاشت و لجام اسب را رها ساخته، با تهور تاخت مي كنم. تاخت و تاز من شديد و آن كه تحت فرمان من است هرگز ترس به خود راه نمي دهد. آتش افروز، تنور جنگ را شعله ور خواهد ساخت. آن كه برادر و مورد اعتماد من است، جز براي خدا شمشير نمي زند. و با ضربات شمشير خود بدون عذر و گناه خواهد بود. [1] .