مسعودي، مورخ شهير اسلام، چنين آورده است: در سال 65 ه.ق، شيعيان به حركت درآمدند و همديگر را به دليل ياري ندادن امام حسين عليه السلام سرزنش كردند و از اين كار خود، اظهار ندامت و پشيماني نمودند.

آنان دريافتند كه چه خطاي بزرگي مرتكب شده اند؛ زيرا امام حسين عليه السلام را دعوت كرده بودند، ولي او را ميان آن همه دشمن تنها گذارده و به ياري اش نشتافته بودند. آنان دريافتند كه اين خطا، نابخشودني، جرم بزرگ و ننگي است كه دامنشان را گرفته و جز با دادن جان و كشته شدن در اين مسير، پاك نخواهد شد؛ معتقد بودند كه بايد از دشمنان بكشند تا كشته شوند تا شايد خداوند از خطاي آنان درگذرد. هسته ي قيام شيعي توابين به وسيله ي پنج تن از سران سالخورده ي شيعه ي عراق


تشكيل شد كه عبارت بودند از:

1 - سليمان بن صرد خزاعي؛ او بزرگ طايفه ي خزاعه و از محترمان كوفه بود و سابقه ي صحابي بودن پيامبر صلي الله عليه و آله را نيز داشت.

2 - عبدالله بن وال تميمي؛

3 - رفاعة بن شداد بجلي؛

4 - عبدالله بن سعد ازدي؛

5 - مسيب بن نجبه فزاري.

شعيان به رهبري اين پنج تن، كه از بهترين ياران اميرالمؤمنين عليه السلام و شيعيان خاص بودند، قيام كردند. [1] .