ابن زبير فردي جاه طلب و دشمن سرسخت خاندان پيامبر صلي الله عليه و آله بود و در زمان حكومت كوتاهش، موضع گيري تندي نسبت به اين خاندان داشت از اين رو، قيام او و حكومتش مورد تأييد امام سجاد عليه السلام نبود.

ابن ابي الحديد مي گويد: عبدالله بن زبير پس از پيروزي، در خطبه هايش نام پيامبر صلي الله عليه و آله را نمي برد، مردم به او اعتراض كردند، او در جواب گفت: من نه اين كه از نام پيامبر روگردان باشم، ولي او خاندان بدي دارد، هر گاه من نام پيامبر را ببرم گردنشان را بالا مي گيرند و من دوست ندارم آنان احساس فخر و شرف كنند [1] .

در سخني ديگر، عبدالله بن زبير به ابن عباس گفت: «چهل سال است كه كينه ي شما را در دلم پنهان دارم.» [2] .

در ماجراي قيام مكه، ابن زبير فريب كارانه وارد عمل شد و از احساسات برانگيخته شده ي مردم بر ضد امويان و علاقه ي شديد آنان به


خاندان پيامبر صلي الله عليه و آله سوء استفاده كرد. نظير اين گونه فرصت طلبي ها در تاريخ زياد به چشم مي خورد. علامه ابن نما مي گويد: ابن زبير پيش از مرگ يزيد مردم را به عنوان خون خواهي امام حسين عليه السلام و يارانش به سوي خود دعوت كرد و بدين وسيله، مردم را فريب داد، اما پس از مرگ يزيد و رسيدن به قدرت، از موضع خود عدول كرد و صرفا به دنبال رياست و منافع خويش رفت. [3] .