اين قيام خونين به تنها مورد اعجاب و تحسين مورخان اسلام واقع گرديد، بلكه مستشرقان و بعضي اسلام شناسان اجنبي نيز آن را حركتي عظيم و تحسين برانگيز دانستند.

پرفسور براون مي گويد:

... گروه شيعه يا طرفداران علي عليه السلام به قدر كافي، هيجان و از خود


گذشتگي نداشتند. اما پس از رخداد عاشورا، كار دگرگون شد - تذكار زمين كربلا، كه به خون فرزند پيامبر آغشته بود و يادآوري عطش سخت وي و پيكرهاي نزديكانش كه در اطراف او روي زمين ريخته بودند، كافي بود كه عواطف سست ترين مردم را به هيجان درآورد و روحها را غمگين كند، چنان كه نسبت به رنج و خطر حتي مرگ، بي اعتنا شوند. [1] استاد نيكلسن هم مي گويد:

حادثه ي كربلا حتي مايه ي پشيماني و تأسف امويان شد؛ زيرا اين واقعه شيعيان را متحد كرد و براي انتقام حسين همصدا شدند و صداي آنان در همه جا و مخصوصا عراق و بين ايرانياني كه مي خواستند از نفوذ عرب آزاد شوند، انعكاس يافت. [2] .

فيليپ حتي مي نويسد:

فاجعه ي كربلا سبب جان گرفتن و بالندگي شيعه و افزايش هواداران آن مكتب گرديد، به طوري كه مي توان ادعا كرد كه آغاز حركت شيعه و ابتداي ظهور آن روز دهم محرم بود. [3] .