ايجاد روح وحدت و همبستگي در ميان مسلمانان و نفوذ مكتب تشيع در دل ها آنان، از مهم ترين پيامدهاي عاشورا بود.

استاد حسن ابراهيم حسن، مؤلف تاريخ اسلام مي نويسد:

كشته شدن امام حسين عليه السلام در تهييج شيعيان و وحدت بخشيدن به آن ها تأثير بسياي داشت. قبل از اين رخداد، شيعيان پراكنده بودند؛ زيرا شيعه گري يك نظريه ي سياسي بود كه در دل پيروان خود نفوذ نكرده بود و هنگامي كه حسين كشته شد، شيعه گري با خون آميخته گشت و در اعماق قلوب شيعيان نفوذ كرد و عقيده ي راسخ آنان شد. [1] .

قيام عاشورا در حقيقت، مشعل فروزاني براي شيعيان و سرمشقي براي قيام هاي علويان و درس زندگي از آزادي و آزادمنشي و ثبت موقعيت اهل بيت عليهم السلام و حقانيت آنان در ميان جامعه ي اسلامي گرديد.

علامه مقرم مي گويد: يكي از نتايج نهضت و قيام سيدالشهدا، حسين بن علي عليهماالسلام و آن مجاهده ي بزرگ، كه فتحي روشن به دنبال خود داشت، اين بود كه در علويان تأثير بزرگي گذارد. پس از حادثه ي كربلا، هر يك از فرزندان علي عليه السلام و يا كساني كه مذهب علوي داشتند و مي خواستند قيام و جهاد كنند، از جهاد مقدس حسين عليه السلام سرمشق مي گرفتند.

هر يك از اين گروهاي مجاهد مي خواستند به نحوي خود را به آل محمد عليهم السلام نسبت دهند. اگر چه بعضي از اين ها در باطن، نظري ديگر داشتند، اما براي اين كه كارشان رونق گيرد، تظاهر به طرف داري از اهل


بيت عليهم السلام مي كردند. تمام افرادي كه قيام كردند، نظرشان اين بود كه بايد در جامعه عدل و حق جايگزين ستم و جور گردد.

اينان مي گفتند: ما بر ضد دولت باطل قيام كرده ايم و مي خواهيم جامعه ي اسلامي بداند كه حق آل محمد عليهم السلام غصب شده است و بايد قيام كرد و دست ستمگر را كوتاه نمود و خارهايي را كه در راه دين پيدا شده بايد زدود. انقلاب هاي پياپي كه در بلاد و ولايات پديد آمد، موجب شد كه مردم رشد پيدا كنند و حق را عيان مشاهده نمايند