امام حسين (ع) در نزد آگاهان از آرمان هاي والاي او، نمادِ هدايت و الگوي انسانيت و سرلوحه شريعت رمز و قهرماني و اسوه ايثار و فداكاري در راه دين است ، چنان كه كلمه «يزيد» مظهر فساد و تباهي و فسق و فجور و تهاجم فرهنگي و نشر بدي هاست .

عزاداري و روضه خواني ، باز سازي خاطره فداكاري و جانبازي امام حسين و يارانش در راه پاسداري از حق و عدالت است . عزاداري باعث زنده كردن اهداف امام حسين (ع) است . چرا كه «من ورّخ مومنأ فقد احياه ؛ بازگو نمودن تاريخ زندگاني مؤمني درحقيقت زنده كردن اوست » و زندگي مؤمن در گرو زنده ماندن اهداف والاي اوست .كسي كه فردي را زنده كند گويا همه مردم را زنده كرده است .

ياد حسين و اهداف والاي او، ملت ها را زنده مي كند، ترويج انديشه حسيني توسعه حيات و زندگاني است . اين نام و اين قيام هميشه فريادي پر طنين در برابر هر ستمگري است . توسل به عاشورا طريق هدايت و عامل نجات است . اسلام بيمه عاشورا است ،عاشورا بيمه عزاداري ها. امام باقر(ع) وصيت مي كند در «مِني » مراسم عزاداري به پاكنند، كه چرا. سفارش حضرت ، مشتمل بر نكته مهم سياسي - رواني است . مردم را به مظلوميت اهل بيت متوجه مي كند. توجه مردم به اين امر مهم ، زمينه احياي اهداف امام (ع) است . اين عزاداري هاست كه افكار حسيني را در اعماق جان و انديشه مردم نفوذ مي دهد، عواطف و احساسات را به شور مي آورد، و حركت مي آفريند. «روضه سيدالشهدا براي حفظ مكتب سيدالشهداست . آن كساني كه مي گويند روضه سيدالشهدا را نخوانيد،اصلا نمي فهمند مكتب سيدالشهدا چه بوده و نمي دانند يعني چه . اين گريه ها و اين روضه ها اين مكتب را حفظ كرده است ... اينها خيال مي كنند حالا ما بايد (به جاي روضه ) حرف روز بزنيم . حرف سيدالشهدا هميشه حرف روز است ، اصلاً حرف روز را سيدالشهدا آورده ، دست ما داده ... اين مجالس و عزاداري اباعبدالله الحسين يك متينگ و فريادي است براي احياي مكتب سيدالشهدا...».

تاريخ بعد از عاشورا را مطالعه كنيد. متوكل عباسي و ديگر زمامداران آن روز چه تعداد از شيعيان امام حسين (ع) را به جرم بر پا نمودن مواكب و عزاداري و زيارت مرقد مطهر آن حضرت به صورت فجيع و ظالمانه اي به شهادت رساندند. ديده بان هايي را درمسير كربلا قرار داده بودند تا زواران امام را دستگير و به قتل برسانند، چرا اين گونه عمل مي كردند. اين كارها دليلي نداشت جز اين كه آنها از احياي مكتب امام حسين احساس خطر مي كردند.

در برابر حركت ويرانگر دشمنان اسلام ، پيشوايان دين بر عزاداري و روضه خواني و زنده نگه داشتن عاشورا اهتمام ورزيدند. فلسفه آن روشن است . حسين يك سمبل است بايد به صورت الگو زنده بماند. هر سال كه محرم طلوع مي كند، امام حسين (ع) با آن افكار والا و فريادهاي شورانگيزش ظهور مي كند و ندا در مي دهد:«الا ترون أن الحق لا يعمل به و أن الباطل لا يتناهي عنه ليرغب المؤمن في لقاءِ الله محقاً» آگاه باشيد، اي مردم نمي بينيد كه به حق عمل نمي شود و از باطل جلوگيري نمي گردد و نتيجه آن اين است كه مؤمن به شهادت در راه حق تشويق شود و با تمام وجودش به امام حسين اقتدا كند: لااري الموت الا سعادة و الحياة مع الظالمين الا برما؛ «زندگي [در چنين وضعي ] باستمكاران براي من ننگ آور است ، مرگ در نظر من جز سعادت چيزي نيست ».

عزادارن بر بلنداي محافل شان اين شعار را نوشته اند:«الموت خير من ركوب العار؛ مرگ از زندگي ذلت بار بهتر است ».

آنچه در مراسم عزاداري بازخواني مي شود، شعارهاي زندگاني است . سوگواري تداوم راه و اهداف عاشورا است . در فرهنگ شيعه ، عالم همان گونه كه محضر خداست تجلي انديشه عاشورا و عزت عاشورائيان نيز هست . همه محراب و منبرها از امام حسين (ع) است . پس اگر از ما بپرسند چرا در روز عاشورا عزاداري مي كنيد،حسين حسين مي گوييد و بر سر و سينه مي زنيد درپاسخ مي گوييم مي خواهيم با امام خود تجديد بيعت كنيم ، فرياد او را كه در جهان طنين انداز است بشنويم ، ما هر سال مي خواهيم تجديد حيات بكنيم .روز عاشورا روز تجديد حيات ماست . عاشورا روح اسلام است مي خواهيم آن را از نو به جامعه تزريق كنيم ، عاشورا تجلي احساس جهاد و شهادت و فداكاري در راه حق و امر به معروف و نهي از منكر است ، مي خواهيم با عزاداري اين احساس را در خود زنده نگه داريم . عزاداري لبيك به امام حسين (ع) است و اين سفارش قرآن كريم است كه (يا ايهاالّذين آمنوا استجيبوا لله و للرّسول اذا دعاكم لما يحييكم ) اي كساني كه ايمان آورده ايد دعوت خدا و پيغمبر را اجابت كنيد، هنگامي كه شما را به سوي چيزي مي خواند كه شما را حيات مي بخشد». عاشورا زنده نگه داشتن روحيه فداكاري در اجتماع است . شعار عاشورا،شعار احياي اسلام است گويا نداي امام حسين بلند است : چرا بيت المال مسلمانان حيف و ميل مي شود، چرا حرام خدا را حلال و حلال خدا را حرام مي كنند، چرا در برابرتوهين كنندگان به مقدسات سكوت مي كنيد، چرا فقر و تبعيض در جامعه اسلامي رو به افزايش است ، عاشورا و عزاداري از يك سو زنده نگه داشتن روحيه امر به معروف و نهي از منكر و از سوي ديگر پاسخ به اين چراهاست .

به عقيده امام راحل (ره ) اين يك دستور است به اين كه هر روز و در هر جا بايد همان نهضت و همان برنامه را ادامه بدهيد. امام حسين (ع) با عده كم همه چيزش را فداي اسلام كرد و مقابل يك امپراطوري بزرگ ايستاد و «نه » گفت ... و اين مجالس به دنبال همين است كه اين «نه » محفوظ بماند. كساني كه مي گويند روضه نخوانيد نمي دانند كه گريه كردن بر عزاي حسين زنده نگه داشتن نهضت است . آنهايي كه به شماملت بيهودگي گريه را مي قبولانند. بزرگ هايشان و اربابانشان از اين گريه ها مي ترسند.در جاي ديگر تأكيد مي كنند كه «... آن روضه هاي سنّتي و آن مصيبت ها را زنده نگه داريدكه بركاتي كه به ما مي رسد از آنهاست ، اين بركات از كربلاست . كربلا و نام مبارك سيدالشهدا را زنده نگه داريد كه با زنده بودن او اسلام زنده نگه داشته مي شود».

با اين تبيين روشن مي شود كه عاشورا نه پايان است و نه آغاز، واقعه اي است محصول علت هاي تاريخي خود و حادثه اي است مشحون از عبرت براي بعد از آن .