آثار تأكيد بر عزاداري در روايات و برقراري ساليانه آن ، ياد حادثه در قالب سنت است ، زيرا به صورت مراسم و سنت ساليانه در آمدن روح آن واقعه را هم چنان باقي و الهام بخش نگاه مي دارد. اين مسئله چيزي است كه در تمام ملت ها به انواع گوناگوني وجوددارد. برقراري مراسم ساليانه اعياد، جشن پيروزي ، جنگ ها، ولادت شخصيت هاي مهم ،برقراري ياد بودها به مناسبت فاجعه هاي دردناك و... همه درباره عمل به اين اصل است .اگر ياد بود حادثه اي به صورت سنت درآيد و در خلق و خوي مردم نفوذ نمايد و به صورت يك عادت اجتماعي بشود، ضرورتاً خود به خود جامعه به سمت آن مي رود و هنجارها و رفتارهاي اجتماعي بر اساس آن شكل مي گيرد.

رواياتي كه درباره عزاداري براي امام حسين (ع) وارد شده را مي توان به دو دسته تقسيم كرد: يك دسته رواياتي كه در پي سنت سازي هستند، يعني ياد حادثه در آغاز كار قرار دارد و هنوز به صورت سنت در نيامده ، در اين صورت ، ائمه (ع) مي كوشيدند تا آن را به صورت يك سنت اجتماعي درآورند تا در طول قرون و اعصار تداوم يابد؛ دسته اي ديگر در تأكيد بر اين سنت است ، يعني عمل كم و بيش به صورت سنت درآمده و ائمه (ع) در تقويت آن مي كوشيده اند و آن را با رفتار و گفتار خود تأييد مي نموده اند.