بر عكس نيروي جاذبه ، ايمان و شيوه رفتار امام در امر به معروف عملي سبب شد كه «حرّ» را كه نامزد امارت بود وادار به توبه كرد و در زمره (التّائبون العابدون الحامدون السائحون الرّاكعون السّاجدون الا´مرون بالمعروف والنّاهون عن المنكر) قرار گرفت او در بروز حال توبه و توجّه تام ّ به خدا و اولياي او و قطع علاقه دنيوي عاقبت به خير شد و سرمشق ديگران گرديد وي پس از توبه با اجازه امام در مقابل مردم ايستاد و گفت : شما همان كساني هستيد كه به وسيله نامه به وي وعده ياري داديد، پيمان شكني آنان را زشت و ننگين شمرد و پس از اتمام حجّت ها جنگيد تا به شهادت رسيد و اين چنين موردتفقّد حضرت ابا عبدالله (ع) واقع شد: «و نعم الحُرّ حُرُّ بني رياح ؛ اين حرّ رياحي چه حرّخوبي است .» قدرداني و ارج نهادن به عمل شايسته مؤمني كه براي حاكميّت فرمان اساسي «امر به معروف و نهي از منكر» تا پاي جان مي ايستد خودش امر به معروف است و موجب مي گردد كه ديگران نيز به انجام امور شايسته راغب گردند. از جمله كساني كه حسين (ع) خود را به بالين آن رسانيد ابو الفضل العباس بود. وي يادگار شجاعت اميرالمؤمنين (ع) است و مورد علاقه شديد ابي عبدالله (ع) كه عبارت هاي عباس جانم ،بنفسي انت (اي جان من به قربان تو) نشان گر دره محبّت اوست . عبّاس (ع) در آن هنگام كه سرگرم پيكار است ، برادر به حال انتظار ايستاده است كه ناگهان فرياد مردانه ابا الفضل راشنيد. خود را به بالين او رسانيد از ديدن پيكر قطعه قطعه شده عبّاس و كشتار بي رحمانه يزيديان به قدري منقلب گرديد كه «چهره حسين (ع) شكسته شد: «بان َ الانكسار في وجه الحسين » از ميان كساني كه حسين خود را به بالينشان رسانيد هيچ كدام وضعي دل خراش تر و جانسوزتر از اباالفضل العباس (ع) نداشت .»

هنگامي كه فرزندان و اصحاب امام وظيفه خود را انجام دادند و دعوت حق راپاسخ گفتند و به درجه والاي شهادت رسيدند، امام در حالي كه ارواح پاك آنان را مورد خطاب قرار داد، پيروزي معنوي سپاه اسلام را به آنان نويد داده و نفرت و انزجار دايمي جهانيان را يادآور گرديد: «اي ارواح پاك برخيزيد، ستم گران و ناكسان را بنگريد كه چگونه در عين غلبه متلاشي و مغلوب گشته اند و براي هميشه شكست خورده اند و براي ابد منفور گشته اند» ظاهراً از اصحاب و فرزندان امام به جز حضرت سجاد (ع) - كه در بيماري به سر مي برد - كسي باقي نماند. لذا خود حسين (ع) آماده رفتن به قربان گاه شد.حضرت ابا عبدالله (ع) در دقيقه هاي آخر زندگاني خود آنان را از چنين پاياني بيم داد: «به خدا اگر مرا كشتيد به جان يك ديگر مي افتيد و خون يك ديگر را مي ريزيد، امّا خدا به اين كيفر بر شما بسنده نخواهد كرد، عذابي سخت براي شما آماده خواهد ساخت .»

امام به خاطر پاسداري از حريم مقدّس اسلام و ارزش هاي گران بهاي آن در هيچ شرايطي جزع و بي تابي نكرد و تسليم قدرت طلبان و زورگويان جائر نشد و كشته شدن و اسارت خاندان را به جان خريد و به عهد خود وفا كرد و شهادت را عاشقانه پذيرا شد و به سوي محبوب شتافت . حسين (ع) با شهادت خود از يك سو راه مبارزه با بيدادگري ، فساد و ناجوانمردي ... را نشان داد و از سوي ديگر با خصلت هاي عاليه انساني راه وصول به كمال و تقرّب به حق را آموخت و پرچم حقّانيت و عظمت تشيّع را به خواهرش زينب كبرا (س) سپرد.