حسين (ع) با دشمنان به شيوه پدرش علي (ع) رفتار مي كرد. سيراب كردن آنان به هنگام تشنگي و پرهيز از ترور و غافل گيري ، نمونه هاي روشني از مروّت است . حسين (ع) نيز با اين كه از فسق و فجور و خباثت شمر بن ذي الجوشن و اهانت وي به حريم ولايت آگاه است پيشنهاد حمله ناگهاني سپاه خود را رد مي كند و مي گويد: «ما هرگز شروع به جنگ نمي كنيم ؛ و لو به نفع ما باشد.»