شيفتگان و عاشقان و نوحه سرايان و ماتم سرايان و مدّاحان امام حسين (ع) در دشت نينوا بر كسي پوشيده نيست . در ايران اسلامي مدّاحاني عاشق و دلباخته امام حسين (ع) سراغ داريم كه همين مدّاحي ها انسان هايي عاشق و شيفته امام حسين (ع) تربيت كرده است و چنان نيست كه تنها در حدّ روضه و گريه بوده باشد بلكه اين مدّاحي ها سراسر و عمق وجود آدمي را دربرمي گيرد و او را از خود بي خود مي كند چه اين كه مصيبت و بلاي عاشورا چنان زياد بوده است كه روضه ها و مدّاحي ها با اشاره به گوشه هايي از صحنه هاي عاشورا آدمي را سخت تحت تأثير قرار مي دهد. در طول تاريخ هميشه مدّاحاني بوده اند كه از دلاوري ها و جانفشاني هاي امام و يارانش در كربلا ياد كرده اند واكنون نيز با ذاكران آن حضرت مواجه هستيم كه چگونه از مظلوميّت آن حضرت و خاندان پاك او پرده برمي دارند و ماتم سرايي مي نمايند. اينان نقشي اجتماعي و ديني والايي برعهده دارند اينان اگر اشتباه نكنم در حقيقت مربي افرادند. زيان كار است كسي كه پاي روضه و مدّاحي ذاكران امام حسين (ع) و ابوالفضل العبّاس و زينب (س) بنشيند و قطره اشكي از چشمانش فرونچكد. كشورِ ما كشور امام حسين (ع) و شايد بتوان گفت تنها كشوري است كه به امام حسين (ع) و خاندان پاك او در دشت كربلا در قيام عاشورا عشق مي ورزد و اين شكّي در آن نيست چون ايرانيان از ديرباز عشق به اهل بيت و خاندان عصمت و طهارت زياد داشته اند و از اين روست كه مدّاحان عاشق حسين (ع)و ابوالفضل (ع) تحويل جامعه داده است . ذاكران و مدّاحان در حقيقت مربّيان و تجديدكنندگان اسلامند و با نوحه سرايي و غم گساري امام و ياران او را در اذهان و دل ها دوباره زنده مي گردانند.